Μαρτέν Παζ - Πως έγινα βλάκας

"- Ψάχνω φίλους, είπε η κοπέλα κοιτώντας τον Αντουάν κι έπειτα ολόγυρα.
- Πώς είναι εξωτερικά;
- Σαν κι εσένα. Καθώς μου φάνηκες ενδιαφέρων τύπος έτσι όπως καθόσουν στο παγκάκι, είπα μέσα μου πως μπορεί να ήθελες να γίνουμε φίλοι. Φαίνεσαι καλής ποιότητας άνθρωπος. Ανώτερης ποιότητας μάλιστα.
- Ανώτερης ποιότητας…θα ‘λεγε κανείς ότι αναφέρεσαι σε κανένα ζαμπόν.
- Α, όχι, όχι ζαμπόν. Δεν τρώω κρέας.
- Αλλά τρως τους φίλους σου;
- Δεν έχω πια φίλους, δώσε λίγη προσοχή σ’ αυτά που λέω. Σ’ αυτό το σημείο, καθώς αυτό που είπα είναι πράγματι παράξενο, υποτίθεται πως πρέπει να με ρωτήσεις γιατί.
- Ο μάνατζέρ μου ξέχασε να μου στείλει το υπόλοιπο σενάριο. Λοιπόν…γιατί;
- Τι γιατί; Ρώτησε εκείνη προσποιούμενη την έκπληκτη με πολύ πειστικό τρόπο.
- Γιατί δεν έχεις πια φίλους;
- Σαπίσανε. Δεν είχα προσέξει ότι είχαν ημερομηνία λήξεως. Πρέπει να τα προσέχουμε αυτά. Οι φίλοι μου άρχισαν να δείχνουν τα πρώτα σημάδια σήψης, πράσινους λεκέδες αρκετά αηδιαστικούς. Αυτά που έλεγαν, πράγματι είχαν αρχίσει να μυρίζουν άσχημα…
- Αυτό μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο.
- Ναι, μπορεί και να με κόλλαγαν σαλμονέλωση.
- Τους πέταξες στα σκουπίδια;
- Όχι, δε χρειάστηκε, πέταξαν οι ίδιοι τους εαυτούς τους στον τενεκέ της ανόητης ζωής τους.
- Αυστηρή σε βρίσκω.
- Με συγχωρείς, δε γράφει έτσι το σενάριο: θα ‘πρεπε να πεις «φανταστική σε βρίσκω».
- Υπήρξαν κάτι αλλαγές της τελευταίας στιγμής.
- Κι εγώ πάντα το μαθαίνω τελευταία!"