Corfu Donkey Rescue

Μπαίνοντας στο φούρνο για να πάρουμε ψωμί, είδαμε το αφισάκι. Έτυχε τη Δευτέρα να έχω άδεια και σκεφτήκαμε ότι στη βράση κολλάει το σίδερο. Σήμερα είναι η κατάλληλη μέρα, που να μπλέκεις τα Σαββατοκύριακα... Φτάσαμε στο κτήμα και μας υποδέχτηκαν τα σκυλάκια. Λογικό. Πως να νιώσει σχετική ασφάλεια μία γυναίκα που μένει μόνη σ' ένα τροχόσπιτο το βράδυ μες στην ερημιά; Χαιρετίσαμε τον συμπαθέστατο συνταξιούχο Άγγλο που πότιζε και μας είπε ότι είναι νέος εθελοντής και να περιμένουμε τη Τζούντι. Η Τζούντι πέρασε φορώντας μία "παλιόμπλουζα" σπρώχνοντας ένα κάροτσι φορτωμένο τίγκα στο σκατό. Τελικά ήρθε μία εθελόντρια και μας έκανε το τουρ!

η Judy Quinn

Αμέσως κανα-δυο γαϊδουράκια μας πλησίασαν για τα χαϊδολογήσουμε. Τι φιλικά και γλυκά που ήταν! Είχαν κρόσσια στα μάτια και κάποια φορούσαν παντελόνια. Κατόπιν μάθαμε ότι και τα δύο αξεσουάρ δεν είναι για στυλ (!), αλλά για τις μύγες που κάθονται στο σώμα των γαϊδουριών και το πληγιάζουν.  

Μάθαμε ότι το καταφύγιο βρισκόταν σε άλλη τοποθεσία, αλλά ούτε το κράτος βοήθησε ιδιαίτερα, ούτε και οι γείτονες, οι οποίοι ενοχλούνταν από τις οσμές κι έτσι αναγκάστηκε να φύγει. Επίσης ότι περιθάλπει γαϊδουράκια που βρίσκει παρατημένα, τραυματισμένα, γέρικα ή που της τα πηγαίνουν γιατί δεν τα θέλουν πια. 

Το κτήμα διαθέτει έναν σύγχρονο στάβλο-νοσοκομείο, έναν στάβλο στεγασμένο με τέντοπανο και μερικούς ακόμα χώρους. Απ' ότι μας είπε δεν έχει λάβει επιδότηση από το ελληνικό κράτος-ευρωπαϊκή ένωση και ουσιαστικά ζει με χρήματα από δωρεές των επισκεπτών και φίλων (δωρεά ήταν και ο σύγχρονος στάβλος) και μέσω φιλανθρωπιών.

Λύπη ανάμεικτη με χαρά. Πολύ χάρηκα που κάποιος ενδιαφέρεται και προστατεύει τα γαϊδουράκια και πολύ στεναχωρέθηκα. Θυμήθηκα τους δύο γαϊδάρους (που πρόλαβα εγώ) στο χωριό κι έχουν ψοφήσει και δεν έχει μείνει κανένας. Διάβασα και το παρακάτω πόστ http://firiki.pblogs.gr/2008/06/to-teleftaio-ga-doyraki.html που με παρέπεμψε και στο ακόλουθο άρθρο http://archivedigital.tanea.gr/Default.aspx?d=20071004 στη σελίδα 16 και ξαναστεναχωρέθηκα που γι' άλλη μία φορά μία αγγλίδα (κι όχι κάποιος ντόπιος) ενδιαφέρθηκε για ένα ζώο της ελληνικής παράδοσης. Όπως οι αλλοδαποί στην Πελοπόννησο με το βιολογικό λάδι, όπως ο αλλοδαπός στην Κρήτη με την κρητική λύρα, όπως, όπως, όπως...κι όχι απ' την εθνικιστική μεριά - παπαριά του "είμαστε Έλληνες", αλλά με πικρία γιατί δεν έχει βρεθεί κάποιος ντόπιος-εγχώριος-ιθαγενής που να 'χει διάθεση να διασώσει τα παραδοσιακά-λαϊκά στοιχεία που κάποτε εξέφραζαν και χαρακτήριζαν τους προγόνους μας.

Υ.Γ. Ιδού και η ιστοσελίδα που δεν έχει αξιωθεί κανείς να τη μεταφράσει στα ελληνικά... http://www.corfu-donkeys.com/index.html