«Και συ, λέει το υπονοούμενο, πότε επιτέλους πρόκειται να παντρευτείς; Στο Νιούαρκ και τα γύρω προάστια φαίνεται ότι αυτή η ερώτηση είναι στα χείλια του καθενός: ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ‘ΝΑΙ ΕΓΩΙΣΤΗΣ Ο ΑΛΕΞ ΠΟΡΤΝΟΫ ΚΑΙ ΘΑ ΧΑΡΙΣΕΙ ΕΓΓΟΝΑΚΙΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΙΟΥΣ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΘΑΥΜΑΣΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ; «Λοιπόν», λέει ο πατέρας μου και τα δάκερυα γυαλίζουν κιόλας στα μάτια του, «λοιπόν», ρωτάει, κάθε φορά που τον βλέπω, «υπάρχει κάνα σοβαρό κορίτσι στην εικόνα, Μεγάλε Αρχηγέ; Με συγχωρείς που ρωτάω, πατέρας σου είμαι μόνο, αλλά επειδή δεν πρόκειται να ζήσω για πάντα, και συ, για την περίπτωση που το ‘χεις ίσως ξεχάσει, έχεις τ’ όνομα της οικογένειας, αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως θα μπορούσες να μου πεις και μένα το μυστικό».
Ναι, ντροπή, ντροπή, του Άλεξ Πορτνόυ, του μοναδικού μέλους της τάξης του που δεν έχει κάνει εγγονάκια για τη μανούλα του και τον πατερούλη του. Ενώ όλοι οι άλλοι παντρεύονται καλές Εβραιοπούλες, και κάνουν παιδιά, και αγοράζουν σπίτια, και (η φράση είναι του πατέρα μου) απλώνουν τις ρίζες τους, αυτός ξέρετε τι κάνει – κυνηγάει μουνιά.»
Φίλιπ Ροθ
Η νόσος του Πορτνόυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου