Αυτό που απομύζησε τη ζωή μου, αυτό που τη μετέτρεψε σε άδειο κέλυφος, πιστεύω πως ήταν κάτι σ’ εκείνο το φως που είδα απ’ το βάθος του πηγαδιού – εκείνο το φως του ήλιου που διείσδυσε μέχρι τον πάτο του πηγαδιού για δέκα με είκοσι δευτερόλεπτα. Ερχόταν εντελώς απροειδοποίητα κι εξαφανιζόταν το ίδιο ξαφνικά. Όμως σ’ εκείνη τη στιγμιαία έκλαμψη φωτός είδα κάτι – είδα κάτι για πρώτη και τελευταία φορά – το οποίο δεν θα ξανάβλεπα όσον καιρό θα ζούσα. Κι έχοντας δει αυτό το κάτι, δεν ήμουν πια το ίδιο πρόσωπο που είχα υπάρξει. […]
…συνέβη να χάσω τη ζωή μου σε κάποιο συγκεκριμένο χρόνο στο παρελθόν και να ζήσω τα σαράντα και πάνω χρόνια που έχουν περάσει από τότε με τη ζωή μου χαμένη. Κι επειδή βρίσκομαι σ’ αυτήν την περίεργη θέση, έχω καταλήξει στην άποψη ότι η ζωή είναι πολύ πιο περιορισμένο πράγμα απ’ όσο φαντάζονται όσοι έχουν εμπλακεί στη δίνη της. Το φως καταυγάζει την πράξη της ζωής για μια ανεπαίσθητη στιγμή – ίσως για μερικά δευτερόλεπτα όλο κι όλο. Εάν φύγει και δεν έχει καταφέρει ν’ αρπάξεις την αποκάλυψη που σου προσφέρει, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Μπορεί να χρειαστεί να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου μέσα σε απύθμενα βάθη μοναξιάς και τύψεων. Σ’ αυτόν τον κόσμο του μισοσκόταδου δε μπορεί κανείς πια να προσβλέπει σε τίποτα. Το μόνο που έχει στα χέρια του ένα τέτοιο πρόσωπο είναι το μαραμένο πτώμα του τι θα έπρεπε να έχει υπάρξει.
Χαρούκι Μουρακάμι
Το Κουρδιστό Πουλί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου