Ο κλειστός κύκλος

«Ξαφνικά, η Κλερ ένιωσε πάνω της το βλέμμα του Νταγκ. Ήταν η πρώτη φορά που συναντιόνταν μετά από δεκαπέντε χρόνια. Της έπιασε και τα δύο χέρια, και στο βλέμμα του αντίκρισε την ίδια πείνα, την ίδια περιέργεια που θυμόταν στα μάτια του από πολύ παλιά: τότε που ήταν συμμαθητές κι είχαν γυρίσει σπίτι απ’ το σχολείο μαζί ένα απόγευμα, με το λεωφορείο 62. εκείνη τη στιγμή, ένιωσε λες και οι δεκαετίες διαλύθηκαν μπροστά της αυτοστιγμεί˙ αναστατώθηκε βαθιά μέσα της, αφού αυτή η στιγμή την έκανε να καταλάβει, γι’ άλλη μία φορά, τη σπουδαία αλήθεια που είχε συνειδητοποιήσει στη συναυλία του Μπέντζαμιν, τον περασμένο Δεκέμβριο: μερικά συναισθήματα δε σβήνουν ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες φιλίες και γάμοι και σχέσεις αν έρθουν ή φύγουν. Ήταν αλήθεια, συλλογίστηκε, ρίχνοντας μία κλεφτή ματιά στον Νταγκ˙ πάντα θα νιώθει έτσι για μένα˙ κι εγώ πάντα το ίδιο θα νιώθω για τον Μπέντζαμιν˙ κι ο Μπέντζαμιν πάντα το ίδιο θα νιώθει για τη Σίσλι. Είκοσι χρόνια πέρασαν, αλλά να που βαθιά μέσα μας τίποτα δεν άλλαξε. Τίποτα ποτέ δεν αλλάζει.»

Τζόναθαν Κόου

Ο Κλειστός Κύκλος

Και μετά είναι ν’ απορεί ο συγγραφέας που η πλειονότητα των αναγνωστών του είναι γυναίκες;;;

Πάντως, μ’ άρεσε πολύ το γράψιμό του, τόσο το μυθιστόρημα (με τους ερωτευμένους, αφοσιωμένους και μπερδεμένους ήρωες), όσο και το μπλέξιμο μέσα σ’ αυτό μερικών σημαντικών πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων της Βρετανίας των τελών της δεκαετίας του ’90 (και των αρχών του 2000), στην εποχή του Τόνυ Μπλερ, όπως η υπόθεση της ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόμων (και τα ατυχήματα), το πρόβλημα του ρατσισμού και των νεοναζί (παρά την πολυπολιτισμικότητα της χώρας), καθώς και την περίοδο της κοινοβουλευτικής ψηφοφορίας σχετικά με τη συμμετοχή της Βρετανίας στο πλευρό των Αμερικανών στον πόλεμο στο Ιρακ.

Να μην ξεχάσω και τα υπέροχα φυσικά τοπία που περιγράφει και κάποιες μικρές «μουσικές» πινελιές!