Το ρολόι που σταματησε στις εφτα

Σε εναν απο τους τοιχους του δωματιου μου κρεμεται ενα ωραιο παλιο ρολοι που δεν δουλευει πια. Οι δεικτες του, σταματημενοι, δειχνουν παντοτε την ιδια ωρα: εφτα ακριβως.

Σχεδον παντα, το ρολοι ειναι μονο ενα αχρηστο διακοσμητικο πανω σ'εναν ασπριδερο και αδειο τοιχο. Ωστοσο, υπαρχουν δυο στιγμες στη διαρκεια της μερας, δυο φευγαλεες στιγμες, που το παλιο ρολοι μοιαζει να ανασταινεται απο τις σταχτες του σαν τον φοινικα.

Οταν ολα τα ρολογια της πολης μεσα στην τρελη τους πορεια δειχνουν εφτα, οταν ολοι οι κουκοι και τα μηχανακια γκονγκ σημαινουν εφτα φορες, το παλιο ρολοι της καμαρας μου δειχνει να παιρνει ζωη. Δυο φορες τη μερα, μια το πρωι και μια το βραδυ, το ρολοι μου νιωθει σε απολυτη αρμονια με το υπολοιπο συμπαν.

Αν καποιος κοιταζε το ρολοι εκεινες τις δυο στιγμες θα ελεγε οτι λειτουργει στην εντελεια... Μολις ομως περασει εκεινη η στιγμη, οταν ολα τα ρολογια παψουν να σημαινουν και οι δεικτες τους συνεχισουν τον μονοτονο δρομο τους, το παλιο μου ρολοι χανει τον βηματισμο του και παραμενει πιστο σ'εκεινη την ωρα που καποτε σταματησε.

Εγω αγαπω αυτο το ρολοι. Κι οσο περισσοτερο μιλω γι'αυτο, τοσο περισσοτερο το αγαπω. Γιατι νιωθω οτι ολοενα και περισσοτερο του μοιαζω. Ειμαι κι εγω σταματημενος σε μια στιγμη. Κι εγω νιωθω καρφωμενος και ακινητος. Κι εγω ειμαι, κατα καποιον τροπο, ενα αχρηστο διακοσμητικο σ'εναν αδειο τοιχο.

Ομως, επισης, απολαμβανω τις φευγαλεες στιγμες κατα τις οποιες, μυστηριωδως, ερχεται η ωρα μου. Εκει την ωρα νιωθω ζωντανος. Ολα ειναι ξεκαθαρα και ο κοσμος γινεται υπεροχος. Μπορω να δημιουργησω, να ονειρευτω, να πεταξω, να πω και να αισθανθω περισσοτερα πραγματα εκεινες τις στιγμες απ'οσα ολον τον υπολοιπο καιρο. Αυτες οι αρμονικες συγκυριες επαναλαμβανονται συχνα, σαν μια αναποφευκτη αλληλουχια.

Την πρωτη φορα που το ενιωσα αυτο προσπαθησα να γατζωθω σ'εκεινη τη στιγμη, νομιζοντας οτι θα μπορουσα να την κανω να διαρκεσει για παντα. Δεν εγινε ετσι ομως. Οπως στο φιλο μου, το ρολοι, ετσι κι εμενα μου ξεφευγει ο χρονος των αλλων.

...Οταν περασουν οι στιγμες αυτες, τα υπολοιπα ρολογια, που φωλιαζουν σε αλλους ανθρωπους, συνεχιζουν την πορεια τους, κι εγω επιστρεφω στο ρουτινιερικο στατικο μου θανατο, στη δουλεια μου, στις συζητησεις του καφενειου, στην ανια μου, που συνηθιζω ν'αποκαλω ζωη.

Ξερω ομως, οτι η ζωη ειναι αλλο πραγμα.

Ξερω οτι η ζωη, η αληθινη, ειναι το αθροισμα εκεινων των στιγμων που, μολονοτι φευγαλεες, μας επιτρεπουν να αντιλαμβανομαστε το συντονοσμο μας με το συμπαν.

Σχεδον ολος ο κοσμος νομιζει -ο δυστυχης- οτι ζει.

Υπαρχουν μοναχα στιγμες πληροτητας, και εκεινοι που δεν το ξερουν και επιμενουν να θελουν να ζουν διαρκως, θα μεινουν καταδικασμενοι στον γκριζο και επαναληπτικο βηματισμο της καθημερινοτητας.

Γι'αυτο σ'αγαπω, παλιο μου ρολοι. Γιατι εσυ κι εγω ειμαστε το ιδιο.

Giovanni Papini