ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ*.
Η είδηση πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων, έχει όμως μια μεταφυσική δύναμη, μια κινηματογραφική ηθική ενός Ταρκόφσκι και συμπυκνώνει ίσως εκατοντάδες σελίδων από την "Αναζήτηση του χαμένου χρόνου" του Προυστ. Ένας σχεδόν μεσήλικας, μπήκε νύκτα και χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς, στο νεκροτομείο όπου βρίσκονταν εδώ και μερικές ώρες ο νεκρός πατέρας του. Αφού τον έντυσε με τα Κυριακάτικά του ρούχα και του έβαλε στο στόμα ένα πούρο, τον πήρε για μια τελευταία νυχτερινή βόλτα στα μέρη που αγάπησε. Πέρασε με το αυτοκίνητο έξω από το μπαρ που του άρεσε να τα πίνει, έξω από την γειτονιά του, από το πάρκο που βολτάριζε τις Κυριακές, στις όχθες ενός ποταμού και στην παραλία μιας λίμνης. Εκεί σε ένα μοναχικό παγκάκι κάθισαν με τις ώρες, βουβοί, με τον γιο να τον ευχαριστεί από καρδιάς για όλα όσα του έμαθε, για όλα όσα πέρασαν μαζί. Με δάκρυα στα μάτια, για τον διάλογο που διεκόπη, ο γιος το πρωί παραδόθηκε στην αστυνομία...
Το ειδησάριο αυτό, μια αληθινή φέτα ζωής, ένα ξεχωριστό φιλοσοφικό κρεσέντο, στα όρια παράνοιας, ερχόμενο λίγες στιγμές μετά το τέλος του 1998, γκρεμίζει και το μεγαλύτερο Αβραμοπούλιο δέντρο και το πλουσιότερο ρεβεγιόν του κόσμου. Είναι τρυφερό και τόσο ελεύθερο όσο ένα εντελβάϊς του Λευκού Όρους. Η σιωπηρή κουβέντα στο κρύο παγκάκι, αυτός ο μεταφυσικός διάλογος με το DNA μας, η βουβή λιτάνευση ενός νεκρού (ο νεκρός που ταξίδευε όπως θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης) είναι ίσως ένα από τα μελαγχολικότερα και συνάμα πιο αισιόδοξα πράγματα που βρήκα να αντιγράψω και να παρουσιάσω στο πρώτο editorial για το 1999. Ίσως γιατί όλοι μας τρελαμένοι γιοι ενός πατέρα που μας έχει εγκαταλείψει προ πολλού, ξεφλουδίζουμε το χρυσό πορτοκάλι του χρόνου. Να το γευτούμε και να γλυκαθούμε έως την τελευταία του φέτα.
* Από το περιοδικό exit
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου