Όλοι ίδιοι...

Ένα τραγούδι (γραμμένο από τον Stromae ή αναγραμματισμένο Maestro) «ύμνος» της μονίμως προδομένης γυναίκας που αναρωτιέται «μα που πήγαν όλοι οι άντρες» κατηγορώντας δεξιά κι αριστερά ότι όλοι είναι ίδιοι (άπιστοι, αναίσθητοι, ευθυνόφοβοι, καλομαθημένοι μαμάκηδες), μη μπορώντας να αντιμετωπίσει τη δική της παραπαίουσα συναισθηματική κατάσταση, ρίχνοντας πάντα το φταίξιμο σε κάποιον άλλο (εκτός από τον εαυτό της). Ένα κοινωνικό φαινόμενο της εποχής που αφορά και στα δύο φύλα («οι γυναίκες είναι όλες π*** και σε κοιτάνε μόνο στο πορτοφόλι, είναι ζηλιάρες, υστερικές, γκρινιάρες» κλπ) που εκφράζεται κατά την άποψή μου στο βιντεοκλίπ με τον πρωταγωνιστή να είναι μισός άνδρας μισή γυναίκα, θίγοντας παράλληλα κι ένα άλλο βιολογικό-κοινωνικό-ηθικό δίλημμα, της διπλής φύσης που μπορεί να αισθάνεται ότι έχει ο κάθε άνθρωπος. Στο κρεσέντο – ρεφρέν συνδιαλέγεται (χορεύοντας και) παλεύοντας (ξιφασκώντας) με το άλλο φύλο, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό, μέχρι που κάποια στιγμή συναντά το άλλο του μισό (που τόσο του μοιάζει –εκφραζόμενο στο βιντεοκλιπ φορώντας το ίδιο πανωφόρι) και καταλήγει μετά τον ερωτικό χορό, στην καθημερινότητα που φθείρει, στη μάχη και τελικά στον αναπόφευκτο (;) χωρισμό. Απαισιόδοξο, αλλά στατιστικά ακριβές.