Τσαρλς Μπουκοφσκι

5. αέρια

Η γιαγιά μου είχε σοβαρό πρόβλημα με τα αέριά της.
Τη βλέπαμε μόνο την Κυριακή.
Καθόταν στο τραπέζι
Και πόρδιζε.
Ήταν πολύ βαριά,
Κι ογδοντάχρονη.
Φορούσε μια μεγάλη γυάλινη καρφίτσα, αυτό ήταν που πρόσεχες πάνω απ’ όλα
Εκτός απ’ τα αέρια.
Την αμόλαγε την ώρα που σερβιριζόταν το φαγητό.
Την αμόλαγε ηχηρά, με εκρήξεις
Ανά ένα λεπτό περίπου.
Την αμόλαγε
Τέσσερις ή πέντε φορές
Μέχρι να σερβιριστούμε πατάτες
Να βάλουμε στα πιάτα μας τη σάλτσα
Να κόψουμε το κρέας.

Κανείς δεν είπε ποτέ τίποτα, 
Ιδίως εγώ.
Ήμουν μονάχα έξι ετών.
Μόνο η γιαγιά μου μίλαγε.
Ύστερα από τέσσερις ή πέτνε ριπές
Αναφωνούσε με αυταρχικό ύφος,
«θα σας θάψω όλους!»

Δε μου πολυάρεσε αυτό:
Πρώτα οι κλανιές
Κι έπειτα οι δηλώσεις.

Συνέβαινε κάθε Κυριακή.
Ήταν η μητέρα του πατέρα μου.
Κάθε Κυριακή είχαμε κουβέντες για θανατικά, πορδές, 
Πουρέ και σάλτσα κρέατος
Καθώς κι εκείνη τη μεγάλη γυάλινη καρφίτσα.

Τα κυριακάτικα τραπέζια
Τέλειωναν πάντα με μηλόπιτα και
Παγωτό
Και μ’ ένα χοντρό τσακωμό
Πότε για το ένα και πότε για το άλλο,
Στο τέλος, η γιαγιά έφευγε τρέχοντας
Έπαιρνε το κόκκινο τρένο για να γυρίσει στην 
Πασαντίνα
Το σπίτι βρώμαγε επί μία ώρα
Κι ο πατέρας μου τριγυρνούσε
Κουνώντας την εφημερίδα στον αέρα και
Μονολογώντας, «Φταίει το αναθεματισμένο λάχανο
Τουρσί
Που τρώει!»