Ηδονή της γυναίκας

Αυτό που είναι – η ανατροπή κάθε διάρκειας ακόμη και της παροξυσμικής – διευρύνει τα όρια αυτού που μπορούν να πουν οι λέξεις: όριο κάθε γλώσσας, όριο κάθε σωματικότητας. […]

Οι σπασμοί της αγαπημένης δεν έχουν την τραχιά βεβαιότητα του αντρικού σπέρματος, έχουν αυτό το συσπασμένο πρόσωπο που υπό το κράτος ενός ανυπόφορου συγκλονισμού, δε με βλέπει πια, αυτό το πρόσωπο που δε μπορώ να το πιάσω με το βλέμμα μου, όπως στον ύπνο, αυτό το φλογισμένο δέρμα που κολλάει πάνω μου ή με αποφεύγει, αυτό το ιλιγγιώδες μπαλέτο των ποδιών, των χεριών, των φιλιών, που με σφίγγει, με απωθεί, απελπίζεται από την επαφή μου, αυξάνεται από την απόστασή μου, μου λέει χίλια δυο πράγματα που δεν καταλαβαίνω και δε μου λέει ποτέ παρά αυτό: δεν είμαι εκεί που είσαι εσύ, σπαρταράω εκεί που εσύ μόλις ανατριχιάζεις, για μένα δε θα έχεις ποτέ ούτε καθαρή εικόνα ούτε σαφή αντίληψη γιατί δεν είμαι τίποτε μέσα στους όρους που καταλαβαίνεις. […]

Όλα αποσυνδέονται, διαλύονται, γίνονται σύμφωνα, ρευστά, διάφορα˙ ρήξη των ρυθμών, παραβιάσεις άγριες, νέοι τονισμοί που ξυπνούν αισθήματα εφήμερα και οι δυνάμεις απελευθερωμένες επιτέλους στην πρωτόγονη έντασή τους, δίνουν την ευκαιρία για νέες συσπειρώσεις, νέες οργανώσεις: οι δυνάμεις δε διαρρέουν όπως στον άντρα, διαχέονται μέσα στους μυς, στα οστά, το σκελετό˙ η απελευθέρωσή τους δε βάζει τέλος στη διέγερση, τη μεταφέρει, τη διοχετεύει, τη στέλνει ως την πιο μακρινή γωνία, η ηδονή της γυναίκας αρχίζει εκεί που τελειώνει η ηδονή του άντρα. […]

Ο άντρας ζητάει από τη γυναίκα σημάδια ξεκάθαρα, αυτό που θέλει να εντοπίσει μέσα της είναι το απλό σχήμα της έντασης και της εκφόρτισης. Και βέβαια πολλές φορές η γυναικεία ηδονή μπορεί να αντιγράψει την αντρική εκσπερμάτωση, να διοχετευτεί σε δυναμικά καλούπια που δεν την εκπροσωπούν. Όμως αυτή η φαινομενική υποδούλωση στην οικονομία ενός άλλου σώματος δεν είναι παρά μια μάσκα που τροφοδοτεί, μέσα από μια ψευδή ομοιότητα, άλλες μορφές πιο δικές της, άλλες μηχανές που προβάλλουν πίσω από τις πρώτες, που ξεφεύγουν από την κανονιστική τους ρύθμιση και τις εγκαταλείπουν όπως εγκαταλείπει κανείς έναν παλιωμένο ρόλο.[…] ο άντρας δυσκολεύεται να ανεχθεί αυτήν την παράβαση μιας ομοιομορφίας που τη θεωρεί δεδομένη: πελαγωμένος από τις τόσες «διάχυτες αισθήσεις», αυτό που τον ενοχλεί στη γυναίκα είναι η έλλειψη μιας κεντρικής και μοναδικής αίσθησης και νοσταλγεί την ύπαρξη μιας φανερής σφραγίδας που θα τα έδειχνε και θα τα συνόψιζε όλα, όπως συμβαίνει και σ’ αυτόν. […] αλλά τουλάχιστον να μπορούσε αυτές τις κορυφώσεις της να τις αναγνωρίσει, να τις ταξινομήσει, να τις αριθμήσει, μ’ ένα λόγο να τις δει […] 

Πασκαλ Μπρυκνερ/ Αλεν Φινκελκρο

Η Νέα Ερωτική Αναρχία