The Boy

«Κάθε μέρα ονειρεύομαι να παίρνω το τσεκούρι μου και να βγαίνω στο δρόμο. Κάθε μέρα.
Να εξαφανίζω επιτέλους τους εφιάλτες μου. Τους τρομοκράτες μου.
Κάθε μέρα ονειρεύομαι να παίρνω το τσεκούρι μου και να βγαίνω στο δρόμο. Κάθε μέρα.
Να σας χτυπάω δυνατά και να σας διαλύω.
Να εξαφανίζω επιτέλους τους εφιάλτες μου. Τους τρομοκράτες μου.
Κάθε μέρα.»




Είμαι αυτός

Εθνική Άμυνα και Κατεχάκη.
Σε ακολουθώ σε μικρή απόσταση και σα να βλέπω την αυτοπεποίθησή σου να παλανσάρεται στις κυλιόμενες. Ακούς το συρμό να έρχεται και τρέχεις. Εγώ φοβάμαι μην καρφωθώ και μπαίνω σε άλλο βαγόνι. Για λίγο σε βλέπω πλάτη, μετά όμως σε χάνω. Βγάζω να δω το κινητό για να δείξω στους συνεπιβάτες μου ότι έχω κι εγώ φίλους. Δεν είμαι τόσο μόνος όσο δείχνω σήμερα.

Κατεχάκη – Πανόρμου.
Μπαίνουν δύο φαντάροι που κοιτάνε το πάτωμα για να μη δούνε κάτι που μπορεί να τους αρέσει. Εμένα πάντως μ’ αρέσει και το πάτωμα. Το προτιμώ από εσένα που κάθεσαι απέναντι και με κοιτάς. Είναι που δε με κοίταξε ποτέ καμία, με τιμάς, αλλά δεν είσαι του γούστου μου. Ούτε και μοιάζεις με τη Σάσα Γκρέυ, τη Στρόγια ή τη Ρουμάνα Νταϊφέικ. Έτσι κι αλλιώς όταν στέλνω το μήνυμα φαντάζομαι αυτές ή κάτι τέτοιο. Μπα…Σηκώνομαι πάνω και σκέφτομαι γλώσσες, πετάω σπινθήρες. 

Είμαι αυτός που κολλάει από πίσω σου στο μετρό. 
Τα μάτια μου κρατάνε μόνο για μία στάση. 

Πανόρμου – Αμπελόκηποι.
Στάνταρ συνωστισμός. Μόνο γέροι και άρρωστοι. Έχει γεμίσει με νοσοκομεία η περιοχή. Έχω αρχίσει να ζαλίζομαι στο όρθιο και κανείς δε σηκώνεται. Εκείνο το αγοράκι αν κοιτάξει μέσα μου θα δει την πραγματική μου ηλικία, θα μου παραχωρήσει με σεβασμό τη θέση του. Προς το παρόν όμως κάποιος βρωμάει μέσα σ’ αυτό το βαγόνι. Ελπίζω αυτή που μοιάζει με το μέλλον μου να μη νομίζει ότι βρωμάω εγώ. Αχ, τώρα ντρέπομαι. Βάστα όμως. Γιατί όλοι κι όχι αυτή; Μόλις ανοίξει η πόρτα θα την πετάξω έξω την παλιοβρωμιάρα.

Αμπελόκηποι – Μέγαρα.
Η πιο μικρή στάση και ανούσια. Φτιαγμένη μόνο για ξένους που θέλουν ν’ ακούσουν let’s say κλασική μουσική και τέτοιες μαλακίες. Περιμένω μ’ ανυπομονησία. Συνήθως μπαίνουν κάτι κουλτουρογριές με όμορφα, κομψά ρούχα, κλεμμένα από κάτι σπασμένες βιτρίνες του Κολωνακίου. Μυρίζουν σαν τη νεκρή γιαγιά μου. Και μ’ αρέσει να τις πλησιάζω. Τις νιώθω. Σχεδόν αγγίζω την πλάτη.

Είμαι αυτός που κολλάει από πίσω σου στο μετρό. 
Τα μάτια μου κρατάνε μόνο για μία στάση. 

Μέγαρα – Ευαγγελισμός.
Νιώθω να ιδρώνω. Με πιάνει καμιά φορά μια ελαφριά γλυκύβραστος (;) κλειστοφοβία. Ελπίζω να μη χρειαστεί να ουρλιάξω. Έχω πολύ (;) να το κάνω αυτό. Στην άλλη άκρη κάθεται κι ένας παλιός συμμαθητής, ο οποίος όταν με είδε αποφάσισε να μη μου μιλήσει. Λες αν πάθω καμιά κρίση να το πει σε άλλους; Κι αν το μάθει αυτή; Αυτή που δεν ήθελε να ζήσει…

Ευαγγελισμός – Σύνταγμα.
Άντε ρε με τη στάση γαμώτο. Τσεκάρω το πορτοφόλι να δω αν είναι στην κωλότσεπη. Εκείνο το Αλβάνι πολύ το τριγυρίζει. Άντε πάλι βία τώρα, τη βαριέμαι. Θα προτιμούσα να γαμούσα. Σύνταγμα. Βγαίνω έξω, η αναπνοή μου ξαναγυρνάει. Γερός και δυνατός. Βλέπω χίλια πόδια να περπατάνε. Τα’ αφήνω να μ’ οδηγήσουνε στον ήλιο. Ήτανε πολύ ωραία η σημερινή διαδρομή. Νιώθετε κάτι να σας ακουμπάει; Ε;

Είμαι αυτός που κολλάει από πίσω σας στο μετρό. 
Τα μάτια αυτά κρατάνε μόνο για μία στάση. 
Να ήδη κοιτάω κάπου αλλού.