«Πώς περνάει η ζωή; Προσπαθούμε γενναία, μέρα με τη μέρα, να ερμηνεύσουμε το ρόλο μας σε τούτη την κωμωδία φάντασμα. Σαν εξελιγμένα θηλαστικά που είμαστε, η ουσία της δραστηριότητάς μας συνίσταται στη διατήρηση και τη διαφύλαξη του ζωτικού μας χώρου κατά τρόπο που να μας προστατεύει και να μας ενθαρρύνει, στην αναρρίχηση ή τουλάχιστον στη μη κατάβαση στην ιεραρχική κλίμακα της φυλής και στη με κάθε δυνατό τρόπο συνουσία, ακόμη και με τη φαντασίωση, με σκοπό τόσο την απόλαυση όσο και τους επαγγελλόμενους απογόνους. Έτσι, χρησιμοποιούμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος της ενέργειάς μας για να φοβερίσουμε ή να γοητεύσουμε, τις δύο στρατηγικές που εξασφαλίζουν αφ’ εαυτές την εδαφική, ιεραρχική και σεξουαλική αναζήτηση η οποία διαπνέει το conatus μας. Μα τίποτα απ’ όλα αυτά δε φτάνει στη συνείδησή μας. […]
Μερικές φορές, όμως, η ζωή μας μοιάζει με κωμωδία φάντασμα. Σαν να βγήκαμε από κάποιο όνειρο, βλέπουμε τον εαυτό μας να δρα και, παγωμένοι καθώς διαπιστώνουμε τη ζωτική ανάλωση που απαιτεί η ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών μας, επιζητούμε κατάπληκτοι ό,τι ανήκει στη σφαίρα της Τέχνης. Η παραφορά των μορφασμών και των βλεμμάτων μας μάς φαίνεται ξαφνικά ως το αποκορύφωμα της ασημαντότητας, η πουπουλένια φωλίτσα μας, καρπός εικοσαετούς δανεισμού, ένα μάταιο βάρβαρο έθιμο, και η τόσο επίπονα κατακτηθείσα και αιωνίως εφήμερη θέση μας στην κοινωνική κλίμακα, μια αδρή ματαιοδοξία. Όσο για την απόκτηση απογόνων, την παρακολουθούμε με μια καινούρια, τρομαγμένη ματιά γιατί, χωρίς το μανδύα του αλτρουισμού, η πράξη της αναπαραγωγής φαίνεται ουσιαστικά άτοπη. Μένουν μόνο οι σεξουαλικές ηδονές, αλλά, παρασυρμένες από το ποτάμι της αρχέγονης αθλιότητας, κλυδωνίζονται κι αυτές, αφού η άσκηση του σώματος χωρίς αγάπη δεν εντάσσεται στο πλαίσιο των καλά εμπεδωμένων μαθημάτων μας.
Η αιωνιότητα μας διαφεύγει.
Εκείνες τις μέρες, στις οποίες στο βωμό της βαθύτερης φύσης μας θυσιάζονται όλες οι ρομαντικές, πολιτικές, πνευματικές, μεταφυσικές και ηθικές δοξασίες, που χρόνια ολόκληρα εκπαίδευσης και μόρφωσης επιχείρησαν να μας μεταδώσουν, η κοινωνία, ζωτικό πεδίο που διαπερνάται από τεράστια ιεραρχικά κύματα, βυθίζεται στο ναδίρ του νοήματος. […]
Εκείνες τις μέρες, χρειάζεσαι απελπισμένα την Τέχνη. Ευελπιστείς διακαώς να επανασυνδεθείς με την πνευματική σου ψευδαίσθηση, επιθυμείς παθιασμένα κάτι που θα σε σώσει από το βιολογικό πεπρωμένο ώστε να μην εκδιωχθούν από τούτον τον κόσμο η ποίηση και το μεγαλείο.»
"Μένουν μόνο οι σεξουαλικές ηδονές, αλλά, παρασυρμένες από το ποτάμι της αρχέγονης αθλιότητας, κλυδωνίζονται κι αυτές, αφού η άσκηση του σώματος χωρίς αγάπη δεν εντάσσεται στο πλαίσιο των καλά εμπεδωμένων μαθημάτων μας. "
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο αυτό που γράφει ! Μπαίνει κι αυτή στα υπ' οψιν για διάβασμα! Τι θα πρωτοδιαβάσουμε πια??
ΣΚΥΛΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ