Οι γυναίκες του έκτου ορόφου

Αγαπημένο μου βλογ…

     Γίνονται τόσα πολλά στην Ελλάδα αυτές τις μέρες που έχω κάψει φλάντζα να τα σκέφτομαι, γι’ αυτό αποφάσισα να σου γράψω για μία ταινιούλα που είδα για να χαλαρώσουμε.

     Προχθές είδα την ταινία «οι γυναίκες του έκτου ορόφου». Αρχικά σκέφτηκα ότι είναι μία μέτρια – καλούτσικη ταινιούλα, για να δεις ένα χαλαρό βράδυ που δεν θες να δεις κάτι σοβαρό. Το imbd τη βαθμολογεί με 7, αλλά πλέον νομίζω ότι είναι για παρακάτω. Την επόμενη μέρα συνέχισα να τη σκέφτομαι και σήμερα που την ξαναθυμήθηκα, φούντωσα κι είπα να γράψω κάτι.

     Η προπέρσινη αυτή ταινία (2010), είναι άλλη μία εκδοχή της Σταχτοπούτας. Μία εύπορη οικογένεια του Παρισιού τη δεκαετία του ’60, κι ενώ σ’ όλα τα πλουσιόσπιτα έχουν γίνει «της μόδας» οι Ισπανίδες υπηρέτριες, προσλαμβάνει μία νέα και γλυκιά Ισπανίδα υπηρέτρια. Η καημενούλα, φτωχούλα, που έχει κι ένα μικρό παιδί πίσω στην πατρίδα της και την έχει φάει η ξενιτιά, ζει σ’ ένα μικροσκοπικό δωμάτιο, στον έκτο όροφο του κτιρίου, μαζί με τις άλλες φτωχές Ισπανίδες υπηρέτριες. Παρά τη δουλειά στα ξένα χέρια και τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, οι ζεστές, καλόκαρδες, φωνακλούδες, τραγουδιστούδες, νότιες Ισπανίδες ζουν με χαρά τη ζωή, ενώ η εύπορη οικογένεια ζει μία ασπρόμαυρη ζωή σ’ ένα γάμο κλινικά νεκρό. Μετά από εύλογο χρονικό διάστημα, η όμορφη και καλοσχηματισμένη 28χρονη (περίπου) υπηρέτρια, πέφτει θύμα του έρωτα του 60χρονου, μετριότατης εξωτερικής εμφάνισης, ασπρομάλλη, φαλακρού με προκοίλι αφεντικού, όπως είχε συμβεί άλλωστε και όταν απέκτησε το παιδί της.

     Που είστε φεμινίστριες των δεκαετιών ’60-’70 να δείτε τι ταινίες παίζονται εν έτει 2010 και να φρίξετε! Τουλάχιστον τη Σταχτοπούτα την ερωτεύτηκε το όμορφο και νέο παλικάρι! Από πού να το πιάσεις και που να τα’ αφήσεις; Εκατοντάδες κλισέ μαζεμένα και πολλά μηνύματα που «παίζουν» σε πολλές ταινίες και τα καταπίνουμε αμάσητα.

Η φτωχειά Ισπανίδα – η πλούσια Γαλλιδα

Οι ζεστές νότιες – οι κρύοι Γάλλοι του Βορρά

Η φτωχειά υπηρέτρια – την ερωτεύεται το πλούσιο αφεντικό

Αλλά το χειρότερο απ’ όλα, το πιο απαράδεκτο, που επαναλαμβάνεται σε πάμπολλές ταινίες και γίνεται κοινωνικό κατεστημένο και ηθικά αποδεκτή κατάσταση:

Η όμορφη κορμάρα νέα με τον άσχημο προκοίλα γέρο!!! 

Ντάξει…ήμαρτον…

Μερικές φορές...

Ο Κιρικού και οι αξίες...

Διαβάζοντας αυτήν την ανάρτηση του συνβλόγερ τροβατόρε, σχετικά με τη χρησιμότητα και την αξία των πραγμάτων, θυμήθηκα μία ταινία μεγάλου μήκους κινουμένων σχεδίων που παίχτηκε στο φεστιβάλ την προηγούμενη εβδομάδα. Η ταινία λεγόταν Kirikou and the Men and the Women και αφηγούνταν μικρές (αυτοτελείς) ιστορίες των κατοίκων ενός αφρικανικού χωριού και βασικά του "ήρωά" του, του Κιρικού, ενός μικρού παιδιού που ξεχωρίζει με το χαρακτήρα και τις πράξεις του. Καταφθάνει, λοιπόν, μία μέρα στο χωριό μια περιπλανώμενη γυναίκα, μεγάλη σε ηλικία, και τη ρωτούν οι συγχωριανοί του Κιρικού τι ψάχνει. Εκείνη απαντά ότι πηγαίνει από χωριό σε χωριό και αφηγείται ιστορίες που ήδη ξέρει, αλλά ψάχνει και νέες ιστορίες που έχει να τις δώσει το κάθε χωριό. Οι συγχωριανοί τότε γίνονται πιο αμυντικοί και της λένε, καλά, και γιατί να αφηγείται κανείς ιστορίες, ποιά η χρησιμότητά τους και ποιόν ενδιαφέρουν; Μόλις, δε, καταλαβαίνουν ότι θα πρέπει να την κοιμίσουν και να την ταΐσουν για όσο θα μείνει στο χωριό, τότε δυσανασχετούν εντελώς. Η γυναίκα τους πείθει να ακούσουν τι έχει να πει κι εκείνοι της λένε, ωραία, σε ακούμε, πες μας μια ιστορία. Κι εκείνη τους απαντά, ότι δε γίνεται να σας πω την ιστορία εδώ στα όρθια και μάλιστα μέρα μεσημέρι  Πρέπει να είναι βράδυ και να καθόμαστε γύρω από τη φωτιά. Έτσι και γίνεται, και το βράδυ οι συγχωριανοί μαγεύονται από την ιστορία της γυναίκας και λαχταράνε να έρθει το επόμενο βράδυ για να καθίσουν όλοι γύρω από τη φωτιά και ν' ακούσουν τη συνέχεια.

Το μήνυμα είναι νομίζω πολλαπλό. Εκτός από τον φόβο για κάτι καινούριο - ασυνήθιστο κι εκτός από το καλλιτεχνικό - άχρηστο, υπάρχει και το μήνυμα της αξίας της γυναίκας και της αξίας των ανθρώπων μεγαλύτερης ηλικίας που μπορεί φαινομενικά να μην βοηθούν (με κάποιον πρακτικό-χειροπιαστό-χειρωνακτικό τρόπο), αλλά η αξία τους βρίσκεται αλλού...  

Το τρέιλερ της ταινίας

Parov Stelar - Charleston Butterfly

Οι Γαλάτες!

Monsieur Lazhar

Το πιο ας-πούμε-σοκαριστικό σημείο της ταινίας για μένα ήταν εκεί που συζητούσαν οι δάσκαλοι, καθισμένοι στο υπερτέλειο γραφείο συνεδριάσεων του υπερεξελιγμενοτέλειου σχολείου στο Κεμπέκ του Καναδά, για το θέμα, και ανέφερε ο ένας ότι σε μία εκδρομή που έκαναν με το σχολείο, ένα παιδάκι έπαθε εγκαύματα στην πλάτη από τον ήλιο γιατί δεν έφτανε να βάλει αντηλιακό μόνο του και δεν θα ήταν σωστό να τον αγγίξει κάποιος/-α δάσκαλος/-α.

Μπατσικό

Ο καπιταλισμός

Με προφορά!

"-Πάω στο γυμναστήριο...
-Τι θα κάνεις μωρέ στο γυμναστήριο;;;
-Πιλάτες...
-Κάτσε, θα 'ρθω και 'γω...
- Εσύ τι θα κάνεις;
-Μπιράτσα..."

Ακόμα γελάω!!!!!!!!

Helen Kane - I wanna be loved by you

The Beatles - Honey Pie