Κάποτε τα εργόχειρα είχαν πολλαπλή σημασία και αξία. Για αρχή,
είχαν πρακτική αξία γιατί ενώ χρειαζόταν οι άνθρωποι τραπεζομάντιλα για να
τρώνε και κάλτσες για να μην κρυώνουν, δεν υπήρχαν πολυκαταστήματα, κι ακόμα
όταν είχαν ξεκινήσει την εμφάνισή τους στις πόλεις τα έτοιμα ενδύματα, είδη
προικός κλπ, το χρηματικό ποσό ήταν απαγορευτικό ιδίως για τους κατοίκους των
χωριών. Αντίθετα, εκείνοι βρίσκονταν πολύ κοντά στην παραγωγή μαλλιού και
βάμβακος κι έτσι ήταν οικονομικότερη η απόκτηση της πρώτης ύλης, την οποία
χρησιμοποιούσαν για να φτιάξουν τα «χρειαζούμενα». Επίσης, η δημιουργία ενός εργόχειρου
είχε αξία κοινωνικοποίησης. Έβγαιναν οι γυναίκες στη γειτονιά, έπλεκαν και
συζητούσαν. Είχε ακόμα αξία «κοινωνικής καταξίωσης». Εκείνη που θα είχε τα
περισσότερα και τα πιο όμορφα και δύσκολα στη δημιουργία εργόχειρα, ήταν η πιο
άξια και οι υπόλοιπες γυναίκες έτρεφαν για εκείνη θαυμασμό (και ίσως μερικές και
ζήλεια). Είχε αξία που με σημερινούς όρους θα το λέγαμε «εργοθεραπείας». Μια σταθερά
επαναλαμβανόμενη κίνηση (όπως το μάσημα της τσίχλας, ή η πίεση μίας stress ball) λένε οι επιστήμονες
(που ξέρουν!) ότι χαλαρώνει και ξεκουράζει το μυαλό. Είχε και μία αξία αγάπης
(αν και τότε μάλλον υπερίσχυαν οι πρακτικοί λόγοι). Αφιέρωνες χρόνο για το
σπίτι σου, τον εαυτό σου και τ’
αγαπημένα σου πρόσωπα. Τι πολυτιμότερο δώρο από το να «ξοδέψεις» (ή πιο σωστά
να διαθέσεις) προσωπικό χρόνο για να φτιάξεις κάτι για ένα αγαπημένο πρόσωπο. Οι
δύο τελευταίες αξίες των εργόχειρων νομίζω υπάρχουν και σήμερα. Αυτές, σε
συνδυασμό με τη χαρά του να χαρίσεις σε κάποιον κάτι κυριολεκτικά μοναδικό (που
δε μπορεί να βρει σε κανένα μαγαζί ενώ πρακτικά κανείς δε μπορεί ν’ αντιγράψει ακριβώς
τη μη εργοστασιακή βελονιά σου), νομίζω είναι αξίες ανεκτίμητες!
