Erika Janunger - Weightless

I get no sleep when you're around
can' put my thoughts back on the ground
i panic when i dive by daybreak
wondering was this just a big mistake


we got no istem in return
could grow old but never learn
the bedtime stories i've been told
make me tired by getting old


so hold on tight cause this might hurt
we lost ground and that might break you're heart
every time you look my way i fall
to the blue that pins me to this wall


you know me by my daylight face
sweet perfume a warm embrace
but if you could see the other person
uncontrolled and scary aversion


i try so hard to keep the grip
hold my tongue i bite my lip
because you mean so much to me
you are still just scared to see


so hold on tight i know it hurts
we lost ground and that broke both our hearts
every time you look my way i fall
into the blue that pins me to this wall


as they seem to be weightless
every time they seem weightless
seems to be weightless


(thank makis)

Το ρολόι που σταματησε στις εφτα

Σε εναν απο τους τοιχους του δωματιου μου κρεμεται ενα ωραιο παλιο ρολοι που δεν δουλευει πια. Οι δεικτες του, σταματημενοι, δειχνουν παντοτε την ιδια ωρα: εφτα ακριβως.

Σχεδον παντα, το ρολοι ειναι μονο ενα αχρηστο διακοσμητικο πανω σ'εναν ασπριδερο και αδειο τοιχο. Ωστοσο, υπαρχουν δυο στιγμες στη διαρκεια της μερας, δυο φευγαλεες στιγμες, που το παλιο ρολοι μοιαζει να ανασταινεται απο τις σταχτες του σαν τον φοινικα.

Οταν ολα τα ρολογια της πολης μεσα στην τρελη τους πορεια δειχνουν εφτα, οταν ολοι οι κουκοι και τα μηχανακια γκονγκ σημαινουν εφτα φορες, το παλιο ρολοι της καμαρας μου δειχνει να παιρνει ζωη. Δυο φορες τη μερα, μια το πρωι και μια το βραδυ, το ρολοι μου νιωθει σε απολυτη αρμονια με το υπολοιπο συμπαν.

Αν καποιος κοιταζε το ρολοι εκεινες τις δυο στιγμες θα ελεγε οτι λειτουργει στην εντελεια... Μολις ομως περασει εκεινη η στιγμη, οταν ολα τα ρολογια παψουν να σημαινουν και οι δεικτες τους συνεχισουν τον μονοτονο δρομο τους, το παλιο μου ρολοι χανει τον βηματισμο του και παραμενει πιστο σ'εκεινη την ωρα που καποτε σταματησε.

Εγω αγαπω αυτο το ρολοι. Κι οσο περισσοτερο μιλω γι'αυτο, τοσο περισσοτερο το αγαπω. Γιατι νιωθω οτι ολοενα και περισσοτερο του μοιαζω. Ειμαι κι εγω σταματημενος σε μια στιγμη. Κι εγω νιωθω καρφωμενος και ακινητος. Κι εγω ειμαι, κατα καποιον τροπο, ενα αχρηστο διακοσμητικο σ'εναν αδειο τοιχο.

Ομως, επισης, απολαμβανω τις φευγαλεες στιγμες κατα τις οποιες, μυστηριωδως, ερχεται η ωρα μου. Εκει την ωρα νιωθω ζωντανος. Ολα ειναι ξεκαθαρα και ο κοσμος γινεται υπεροχος. Μπορω να δημιουργησω, να ονειρευτω, να πεταξω, να πω και να αισθανθω περισσοτερα πραγματα εκεινες τις στιγμες απ'οσα ολον τον υπολοιπο καιρο. Αυτες οι αρμονικες συγκυριες επαναλαμβανονται συχνα, σαν μια αναποφευκτη αλληλουχια.

Την πρωτη φορα που το ενιωσα αυτο προσπαθησα να γατζωθω σ'εκεινη τη στιγμη, νομιζοντας οτι θα μπορουσα να την κανω να διαρκεσει για παντα. Δεν εγινε ετσι ομως. Οπως στο φιλο μου, το ρολοι, ετσι κι εμενα μου ξεφευγει ο χρονος των αλλων.

...Οταν περασουν οι στιγμες αυτες, τα υπολοιπα ρολογια, που φωλιαζουν σε αλλους ανθρωπους, συνεχιζουν την πορεια τους, κι εγω επιστρεφω στο ρουτινιερικο στατικο μου θανατο, στη δουλεια μου, στις συζητησεις του καφενειου, στην ανια μου, που συνηθιζω ν'αποκαλω ζωη.

Ξερω ομως, οτι η ζωη ειναι αλλο πραγμα.

Ξερω οτι η ζωη, η αληθινη, ειναι το αθροισμα εκεινων των στιγμων που, μολονοτι φευγαλεες, μας επιτρεπουν να αντιλαμβανομαστε το συντονοσμο μας με το συμπαν.

Σχεδον ολος ο κοσμος νομιζει -ο δυστυχης- οτι ζει.

Υπαρχουν μοναχα στιγμες πληροτητας, και εκεινοι που δεν το ξερουν και επιμενουν να θελουν να ζουν διαρκως, θα μεινουν καταδικασμενοι στον γκριζο και επαναληπτικο βηματισμο της καθημερινοτητας.

Γι'αυτο σ'αγαπω, παλιο μου ρολοι. Γιατι εσυ κι εγω ειμαστε το ιδιο.

Giovanni Papini

Τζιπάκος - τάδε έφη - Νο 2 η επιστροφή!

‎"Δεν υπάρχει θέμα ακυρότητας των εκλογών, όπως διαβεβαιώνουν νηφάλιοι συνταγματολόγοι. Ακόμα κι αν πάει μόνος του ο Γιωργάκης να ψηφίσει, θα κερδίσει το ΠΑΣΟΚ με ποσοστό 100%." 

STOMP - Basketball

Ma Nuit Chez Maud

Hypothesis A:
Society and politics are meaningless.

Hypothesis B:
History has meaning.

I'm not at all sure
B is more likely to be true than A.

More likely the reverse.

Let's even suppose B has
a 10 percent chance of being true,

and A has 80 percent.

Nevertheless...

I have no choice
but to opt for B,

because only the hypothesis
that history has meaning...

allows me to go on living.

Suppose I bet on A, and B was true,
despite the lesser odds.

I'd have thrown away my life.

So I must choose B
to justify my life and actions.

There's an 80 percent chance I'm wrong,
but that doesn't matter.

Mathematical hope.
Potential gain divided by probability.

With your hypothesis B,

though the probability is slight,
the possible gain is infinite.

In your case, a meaning to life.
In Pascal's, eternal salvation.

It was Gorky, Lenin
or maybe Mayakovsky

who said
about the Russian revolution

that the situation forced them
to choose the one chance in a thousand.

Because hope became infinitely
greater if you took that chance

than if you didn't take it.

Τζιπάκος - τάδε έφη

"το επιττελείο της εκπομπής ψάχνει να επιβεβαιώσει την πληροφορία που αναφέρει ότι η παρωδία των εκλογών του Νοεμβρίου που περιμένουμε μπορεί να ακυρωθεί αν η αποχή ξεπεράσει το 50% του εκλογικού σώματος"

Porta Reale

Από τα παλιά χρόνια με τη δύση του ήλιου έκλεινε και η βαριά πόρτα της Βασιλικής Πύλης (Porta Reale) η οποία χώριζε χαρακτηριστικά τους αστούς από τους πρώην δουλοπάροικους χωριάτες. Επειδή όμως οι παλιοί δουλοππάροικοι χωριάτες είχαν έρθει στην πόλη κατά χιλιάδες και είχαν αποκτήσει μεγάλη πολιτική δύναμη, απαίτησαν να πέσει το σύμβολο του χωρισμού τους από τους αστούς. Ο δήμαρχος Μιχαήλ Ιππότης Θεοτόκος για να κάνει το πολιτικό ρουσφέτι των ψηφοφόρων του δέχθηκε να ρίξει την Πόρτα Ριάλα. Έτσι πραγματώθηκε ένα από τα πιό μεγάλα εγκλήματα ενάντια στην Κέρκυρα το 19ο αιώνα. Η πύλη που 'ταν έργο του διάσημου αρχιτέκτονα Ferdinando Vitelli και κτίσθηκε το 1578, γκρεμίστηκε για κομματικούς λόγους το 1893.

Οδυσσέας - Κάρολος Κλήμης

Αυλωνίτης - Ωρέ που πάμε;;;

Mylene Farmer - Fuck them All

Fuck them all 
Faites l'amour
Nous la guerre
Nos vies a l'envers
Blood and soul
Faites le nous 
Dans le texte
Le sang c'est le sexe

Ανεμογεννήτριες

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=213887

http://dourios-ixos.blogspot.com/2010/10/blog-post_05.html

The Big Bang Theory

Πρώτη σκηνή, πρώτη ατάκα!

Sheldon:
Έτσι αν το φωτόνιο κατευθυνθεί
σε ένα πεδίο με δύο σχισμές
και καμία από αυτές δεν παρατηρείται,
δεν θα περάσει κι από τις δύο σχισμές
Αν είναι απαρατήρητο, θα περάσει.
Ωστόσο, αν παρατηρηθεί
αφού φύγει από την επιφάνεια
αλλά πριν χτυπήσει τον στόχο του
δεν θα έχει περάσει
και από τις δύο σχισμές.

Leonard:
Σύμφωνοι. Ποιο είναι το νόημα;

Sheldon:
Δεν υπάρχει νόημα. Απλά νομίζω
ότι είναι ωραία ιδέα για μπλουζάκι.

Ernest Borneman - Η Πατριαρχία

Σε τρία σημεία της Παλαιάς Διαθήκης, τόσο στο εβραϊκό πρωτότυπο όσο και στη συριακή μετάφραση των Ο’, εμφανίζεται μία μυστηριώδης λέξη από την ασβεστική γλώσσα (ένα αρχαίο περσικό ιδίωμα): «παράδεισος», το όνομα του χαμένου εκείνου τόπου όπου ο άνθρωπος ήταν ευτυχισμένος.

Ο μύθος της χαμένης ευτυχίας και της χαμένης χώρας δεν περιορίζεται σε εβραϊκές, συριακές κι ελληνικές πηγές, παρά αποτελεί μέρος ενός συμπλέγματος μύθων που απλώνεται σε μία μεγάλη γεωγραφική ζώνη, από τις ακτές της Μεσογείου ως την καρδιά της Πρόσω Ασίας. Οι σημαντικότεροι μυθολόγοι, γλωσσολόγοι και θρησκειολόγοι της εποχής μας συμφωνούν σήμερα ότι ο «Κήπος της Εδέμ» δε βρισκόταν ούτε στη Μεσοποταμία, όπως πίστευαν το 19ο αι., ούτε σε ένα συγκεκριμένο τόπο, παρά περιγράφει μία ορισμένη μορφή κοινωνικής ζωής, που ίσως υπήρχε άλλοτε σ’ ολόκληρη αυτήν την περιοχή.

Οι Σουμέριοι μιλούν για μία χώρα όπου ο άνθρωπος ζούσε ευχαριστημένος και χωρίς επιθυμίες πριν από την εποχή του κατακλυσμού. Ο Γκιλγκαμές, ο Βαβυλώνιος ήρωας, βρήκε αυτόν τον ευτυχισμένο κόσμο κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών του, αλλά έχασε το μαγικό λουλούδι που φύτρωνε εκεί κι έτσι δε μπόρεσε να ξαναβρεί ποτέ το δρόμο του. Οι Εβραίοι συνέδεαν την πίστη τους στην έλευση του Μεσσία με την ελπίδα ότι θα ξανάφερνε τις αρετές που είχε ο άνθρωπος σ’ εκείνη τη χαμένη εποχή. […]

Αλλά ποιες ήταν οι αρετές εκείνης της χαμένης εποχής; Το παράξενο στους μύθους για τη «χρυσή εποχή» είναι ότι δε μιλούν για μία όλβια χώρα του πλούτου και της αφθονίας – πράγμα που θα μπορούσαμε να περιμένουμε, αν λάβουμε υπόψη μας τη μεγάλη φτώχεια των λαών της αρχαιότητας – παρά μάλλον για ένα κόσμο λιτότητας: αχρονικό, σταθερό, ατάραχο, χωρίς ανάγκες και απαιτήσεις, αλλά επίσης ήπιο και αξιοπρεπή. Έναν κόσμο χωρίς ιδιαιτερότητες, αλλά και χωρίς ιδιοτροπίες. Χωρίς ατομικότητα, αλλά και χωρίς εκκεντρισμό. Χωρίς ιδιοκτησία, αλλά και χωρίς απληστία και κλοπή. […]

Οι αρετές λοιπόν που περιγράφουν αυτοί οι μύθοι δεν είναι αρετές της προσωπικότητας – προσωπικότητα δεν υπήρχε ακόμα εκείνη την εποχή, γιατί η αμοιβαία εξάρτηση ήταν τόσο μεγάλη που κανένας δε μπορούσε να συλλάβει την ιδέα της προσωπικής αυτοδυναμίας. Ήταν μία κοινωνία από ίσους, αλλά αυτοί οι ίσοι συνδέονταν μεταξύ τους τόσο στενά με δεσμούς αίματος, ώστε το «εγώ» δεν ξεχώριζε εντελώς από το «εσύ». […]

Δεν ήταν ευτυχισμένος κόσμος, γιατί η ευτυχία μπορεί να νοηθεί μόνο ως αντίθεση της δυστυχίας, και η δυστυχία δεν είχε διεισδύσει ακόμα στη συνείδηση αυτής της σχεδόν ολότελα αδιαφοροποίητης κοινότητας. […]

Αυτή η πραγματικότητα ήταν η ελεύθερη, σχεδόν ανέμελη ζωή των προϊστορικών ανθρώπων που ζούσαν από τη λεηλασία της φύσης. Στην τελευταία μεσοπαγετώδη περίοδο, […] υπήρχε μία τεράστια έκταση πεδινής εύφορης γης, με ήπιο κλίμα, που εκτεινόταν από το Αιγαίο ως το Ινδουκούς. Αυτήν την απέραντη πεδιάδα τη διέτρεχαν, ελεύθερα και ανεμπόδιστα, γυναίκες που μάζευαν καρπούς ή σκότωναν μικρά ζώα και οι άνδρες τους, που κυνηγούσαν με πρωτόγονο τρόπο. Όποτε η τροφή τους γινόταν σπανιότερη, δεν είχαν παρά να πάνε πιο πέρα. Ο κόσμος τους φαινόταν απεριόριστος κι ανεξάντλητα εύφορος.

Από τους μύθος του Αιγαίου και της προσωασιατικής ενδοχώρας του μπορούμε να αναπλάσουμε μία ορισμένη μορφή σεξουαλικής ζωής, που αποτελεί κοινό παρονομαστή των αναμνήσεων από το χαμένο παράδεισο της προϊστορίας και διαφέρει ριζικά από τις μεταγενέστερες κρυφές επιθυμίες της ανθρωπότητας […].

Η θύμηση αυτή (αν είναι θύμηση) φαίνεται ότι συνδέεται με το αίσθημα της απόλυτης συναισθηματικής ασφάλειας, σε μία κοινότητα που ακόμα δεν είχε ανακαλύψει την ατομικότητα, την ετερότητα, την απομόνωση και τη μοναξιά. Από την άλλη μεριά μπορούμε να ανιχνεύσουμε σε εκείνη την αρχέγονη κοινότητα μία σεξουαλικότητα που δεν κυριαρχείται ακόμα από την πόλωση ανάμεσα στα δύο φύλα […]. Όπως φαίνεται, η σχέση έμοιαζε περισσότερο με τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί παρά με τη σημερινή σχέση ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα. […] Οι άνθρωποι τότε δεν είχαν συνειδητοποιήσει ακόμα την αιτιακή σχέση ανάμεσα στο ζευγάρωμα και τη γονιμοποίηση. Το παιδί ήξερε τη μητέρα του, όχι όμως τον πατέρα του […].

Αυτό που περιγράφει η βίβλος ως «προπατορικό αμάρτημα» ήταν η ανακάλυψη του «εγώ», η συνειδητοποίηση του ατόμου ότι είναι κάτι διαφορετικό από την κοινότητα. Με τη συνειδητοποίηση του εγώ αρχίζει η απαγόρευση της αιμομιξίας και με την απαγόρευση της αιμομιξίας ο άνθρωπος αρχίζει να σκέφτεται ταξικά. […] Όποιος θέλει να ζευγαρώνει μόνο με τον Α, όχι όμως με το Β, χωρίζει την ανθρωπότητα σε δύο τάξεις: την ανώτερη, που είναι ελκυστική, και την κατώτερη, η επαφή με την οποία αποκλείεται. Έτσι μπαίνουν τα θεμέλια της ιεραρχίας, αλλά και της αμοιβαίας εκμετάλλευσης.

Τρίφωνο - Σαν Παράσταση

Eric Clapton & B.B. King- Worried Life Blues

So many nights since you've been gone
I've had to worry and
grieve my life alone
But someday baby
I ain't gonna worry my life anymore

Joni Mitchell - rainy night house

Μορφές!