Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται…

Με αφορμή την ταινία Vicky Christina Barcelona...
Ο Γούντι Άλλεν σ’ όλες (ή στις περισσότερες) τις παλιότερες ταινίες του (που μ’ αρέσουν πολύ) παρουσίαζε τις πιο απίθανες σχέσεις που θα ικανοποιούσαν και την πιο μειονεκτική κατηγορία εραστών. Έτσι, όταν ήταν νεότερος, ως μικροσκοπικός και ασχημούτσικος άνδρας, «έβγαζε» γκόμενες τις ωραιότερες γυναίκες (με τις οποίες ήταν και ψιλοχαλαρός, ενώ εκείνες έκοβαν φλέβα)! Ήταν τόσο αστεία και παράδοξα τα ζευγάρια σε κάθε ταινία, που οπωσδήποτε είχα στο μυαλό μου το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό παρά το απωθημένο. Τώρα που έχει πάει οχτακοσίων ετών και δε μπορεί να πρωταγωνιστήσει, ξεφεύγει απ’ τον αυτοσαρκασμό (και δυστυχώς και το χιούμορ, ενώ θα μπορούσε να το «δώσει» έτσι) και πάει προς τη γελοία (κατά τη γνώμη μου προφανώς) φαντασίωση κάθε άντρα τον οποίο ερωτεύονται δύο και τρείς (και ίσως περισσότερες) γυναίκες, με τις οποίες καταλήγει να κάνει παρορμητικές, τρελές, ονειρικές, καλλιτεχνικές και γεμάτες ευαισθησία…παρτούζες!

Ταυτόχρονα εκπληρώνει και απωθημένα σοβαρών (ή σοβαροφανών) γυναικών που πάνε με την (σέξυ – που όλοι τη γουστάρουν) κολλητή τους ταξίδι στη Βαρκελώνη (ή στο Παρίσι ή σε κάποιο άλλο «must» ευρωπαϊκό μέρος) και ζουν έναν φλογερό κι έξω απ’ τα αυστηρά καθορισμένα όριά τους έρωτα μ’ έναν απίστευτο γκόμενο (πάντα καλλιτέχνη ερωτύλο), ενώ παράλληλα τον «κλέβουν» απ’ την ξανθιά, χυμώδη και σεξουλιάρα φίλη τους…Ντάξει! Θεός!

Υ.Γ. Αυτό που δεν έχει προσέξει είναι πως με αυτόν τον τρόπο (στις καινούριες ταινίες), τελικά ικανοποιούνται 3-4 γυναίκες, ενώ μόνο ένας άντρας. Δηλαδή αγόρια, περισσεύετε!