Η νέα μόδα!

Ο θερμοσίφουνας

Πρώτο έτος, πρώτος μήνας στο νέο μου σπίτι. Το σπίτι με τους εκατομμύρια συμβολισμούς και όνειρα. Εκείνο που συμβόλιζε την ανεξαρτησία κι ενηλικίωσή μου και στο οποίο ονειρευόμουν τη μέρα που θα είμαι μία διπλωματούχος επιστήμων!

            Είχα πάει εκείνο το Σεπτέμβρη μόνη, να βρω σπίτι σε μία εντελώς άγνωστη πόλη γιατί οι γονείς μου δούλευαν και δε μπορούσαν να ‘ρθούν. Φρόντισαν, ωστόσο, να με στείλουν «συστημένη» στην Κα Ρούλα που ήταν σύζυγος ενός συγχωριανού και ζούσαν με την οικογένειά τους εκεί. Η Κα Ρούλα «παίζει» να είναι ο πιο ανιδιοτελής άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ανέλαβε να με βοηθήσει στην ανεύρεση σπιτιού και το κατάφερα, αφού απ’ όσα βρήκα, τελικά επέλεξα ένα που εντόπισε εκείνη. Κοντά στο φαρμακείο που δούλευε, γκαρσονιέρα σε πολυκατοικία φάτσα σε μία ωραιότατη πλατεία και μόλις 45.000 δρχ! Κελεπούρι!

            Δύο μειονεκτήματα είχε αυτό το σπίτι, ένα εκ των οποίων συνέβαλλε τα μέγιστα στην αυτοπεποίθηση που έχω σήμερα να λύσω κάθε πρόβλημα που παρουσιάζεται. Αυτό ήταν ο ιδιοκτήτης. Ένας κωλόγερας οκτακοσίων ετών, με 22 βαθμούς μυωπία (ουσιαστικά ημίτυφλος), πρώην εφοριακός. Εκείνο τον πρώτο μήνα, λοιπόν, χάλασε ο – επίσης οκτακοσίων ετών – θερμοσίφουνας. Ω, μάνα μου! Ο σπαγγοραμένος ημίτυφλος πρώην εφοριακός ήθελε να τον πληρώσω εγώ! Τελικά, με τη βοήθεια του θεόσταλτου στόματος της Κας Ρούλας που τον συμβούλευε ότι «τα σάβανα δεν έχουν τσέπες», καταλήξαμε σε συμβιβασμό. Θα τον πληρώναμε μισό-μισό. Μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις ωστόσο, είχα μείνει χωρίς ζεστό νερό. Η Ελίζα ήταν μία από τις πρώτες μου φιλίες στη σχολή και πήγαινα σπίτι της να ξεβρωμίζω μέχρι να λυθεί το θέμα.

            Η Ελίζα, λοιπόν, με είχε καταπλήξει από την αρχή σχετικά με το εξής. Θυμόταν διάφορες απίστευτες λεπτομέρειες από την παιδική μας ηλικία. Όπως, για παράδειγμα, το κινούμενο σχέδιο «Φρου-Φρου». Δε φτάνει που θυμόταν τον Φρου-Φρου σαν όνομα, αλλά θυμόταν και υπόθεση και ατάκες και πόσο χρονών ήμασταν όταν το βλέπαμε. Θυμόταν το εξώφυλλο και μαθήματα απ’ το αναγνωστικό της πρώτης δημοτικού κι άλλα τέτοια απίθανα πράγματα!

            Πρόσφατα – κι ελπίζω να μην επαναλαμβάνομαι! – έκλεισα τα τριάντα. Εδώ και κάμποσο καιρό όμως, έχω αρχίσει να θυμάμαι κι εγώ κάποιες τρελές λεπτομέρειες της παιδικής ηλικίας. Όπως το τσιφτετέλι που είχε χορέψει μία σεξουλιάρα συμμαθήτρια στο νηπιαγωγείο και της είχαμε δει όλοι το βρακί. Ή η «σκασιά» που είχα φάει στην πρώτη δημοτικού και το κεφάλι μου βρέθηκε με φόρα, λίγα εκατοστά δίπλα από ένα καρφί που βρισκόταν στην αυλή. Ή η κακή φάρσα που είχε κάνει όλη η τάξη στην Τετάρτη ή Πέμπτη δημοτικού σε μία νέα συμμαθήτρια επειδή ήταν αλλοδαπή (ακόμα νιώθω άσχημα γι’ αυτό. Και άλλα πολλά…

            Γιατρέ μου, είναι σοβαρό;   

Κυτταρίτιδα

Ήταν ένα καυτό Κυριακάτικο πρωινό του Ιουλίου. Μια αχτίδα φωτός τρύπωνε από το κουρτινάκι του φεγγίτη κι έλουζε τα καστανά μου μαλλιά. Περιδιαβαίνοντας στο όμορφο πρόσωπό μου, άγγιξε τις πλούσιες βλεφαρίδες. Το φως με ξύπνησε και συνειδητοποίησα ότι είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα, αφού η θερμοκρασία ήταν ήδη πολύ ψηλά. Τον τελευταίο καιρό κι εξαιτίας – πάντα – της ζέστης, κοιμόμουν κάθε βράδυ γυμνή (σας έχω φτιάξει, έτσι;). σηκώθηκα, έριξα κάτι πάνω μου |(μη με πετύχει και κάνας συμπέθερος και κολασθεί) και άρχισα να ετοιμάζω το πρωινό μου. Ψωμί με ταχίνι και μέλι και φρεσκοστιμμένο χυμό πορτοκάλι – βερίκοκο (τι λέω η ρουφιάνα;). αγουροξυπνημένη, αλλά ξέγνοιαστη…λόγω άγνοιας…

     Είχαμε πρόσφατα μετακομίσει στο νέο σπίτι και συμπληρώναμε σιγά-σιγά ό,τι έλειπε σε έπιπλο και σκατολοΐδι. Εδώ και μέρες σκεφτόμουν να φέρω τον καθρέφτη από την αποθήκη, αλλά το αμελούσα. Χρησιμοποιούσα αυτόν του μπάνιου που μου έφτανε μέχρι το λαιμό. Ω, τι ευτυχισμένες μέρες που ήταν εκείνες! Τι ανέμελες! Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι ήρθε η ώρα να βάλω τον καθρέφτη. Τι τραγικό λάθος! Πόσο μετανιώνω τώρα για την άμυαλη αυτή πράξη μου! Τι δεν θα έκανα για να γύριζα το χρόνο πίσω (και άλλα σχετικά). Ο μεγάλος, ολόσωμος καθρέφτης τοποθετήθηκε δίπλα στη ντουλάπα, κάτω απ’ το άπλετο φυσικό φως της μέρας που έμπαινε απ’ το φεγγίτη (είχα τραβήξει το κουρτινάκι). Ωιμέ! Τότε μου αποκαλύφθηκε το τραγικό εκείνο γεγονός που θ’ άλλαζε για πάντα τη ζωή μου.η πραγματικότητα ήρθε και με χτύπησε όποως χτυπάει το μπαλάκι ο Φέντερερ σκοράροντας τον τελευταίο νικητήριο πόντο (ουάου, ακόμα κι εγώ εξεπλάγην!). μεγάλη έκταση των ποδιών και των οπισθίων μου καλυπτόταν από σιχαμερή, αποτρόπαιη και ακαλαίσθητη κυτταρίτιδα! Τι είχε συμβεί; Τι είχε αλλάξει; Πως συνέβη κάτι το ανείπωτο; Μέχρι πέρσι, χρειαζόταν κανείς μικροσκόπιο για να εντοπίσει την εξαιρετικά μικρής έκτασης κυτταρίτιδα στις μοναδικές καμπύλες του σώματός μου, τα οπίσθια. Τι είχε αλλάξει φέτος; Και γιατί σε τέτοιο βαθμό;

    Παρανοϊκές σκέψεις για παράλληλα σύμπαντα στα οποία καταναλώνω τερατώδεις ποσότητες χάμπουργκερ και κόκα-κόλας άρχισαν να με καταδιώκουν. Έχασα τον ύπνο μου, την όρεξη μου για ζωή. Μετά από πολλή υπερανάλυση με τον εαυτό μου και με φίλες και μετά από πολλή έρευνα σε επιστημονικά έγκυρες και έγκριτες ιστοσελίδες σχετικά με την κυτταρίτιδα διάφορων εγχώριων αστέρων της σόουμπιζ, συνειδητοποίησα ότι παρότι φέτος είχα χάσει δύο κιλά (ναι, γίνεται και αυτό…) και δεν είχα αλλάξει τις διατροφικές μου συνήθειες, είχαν συμβεί δύο οριζόντιες τομές στην καθημερινότητά μου. Πρώτον, είχα κλείσει τα τριάντα, και δεύτερον, είχα σταματήσει το πιλάτες μετά από πέντε χρόνια πιστής άσκησης.

       Ένας μόνο τρόπος υπήρχε ν’ απαλλαγώ από την απαίσια «όψη πορτοκαλιού».

 (συνεχίζεται…)