Κυτταρίτιδα

Ήταν ένα καυτό Κυριακάτικο πρωινό του Ιουλίου. Μια αχτίδα φωτός τρύπωνε από το κουρτινάκι του φεγγίτη κι έλουζε τα καστανά μου μαλλιά. Περιδιαβαίνοντας στο όμορφο πρόσωπό μου, άγγιξε τις πλούσιες βλεφαρίδες. Το φως με ξύπνησε και συνειδητοποίησα ότι είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα, αφού η θερμοκρασία ήταν ήδη πολύ ψηλά. Τον τελευταίο καιρό κι εξαιτίας – πάντα – της ζέστης, κοιμόμουν κάθε βράδυ γυμνή (σας έχω φτιάξει, έτσι;). σηκώθηκα, έριξα κάτι πάνω μου |(μη με πετύχει και κάνας συμπέθερος και κολασθεί) και άρχισα να ετοιμάζω το πρωινό μου. Ψωμί με ταχίνι και μέλι και φρεσκοστιμμένο χυμό πορτοκάλι – βερίκοκο (τι λέω η ρουφιάνα;). αγουροξυπνημένη, αλλά ξέγνοιαστη…λόγω άγνοιας…

     Είχαμε πρόσφατα μετακομίσει στο νέο σπίτι και συμπληρώναμε σιγά-σιγά ό,τι έλειπε σε έπιπλο και σκατολοΐδι. Εδώ και μέρες σκεφτόμουν να φέρω τον καθρέφτη από την αποθήκη, αλλά το αμελούσα. Χρησιμοποιούσα αυτόν του μπάνιου που μου έφτανε μέχρι το λαιμό. Ω, τι ευτυχισμένες μέρες που ήταν εκείνες! Τι ανέμελες! Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι ήρθε η ώρα να βάλω τον καθρέφτη. Τι τραγικό λάθος! Πόσο μετανιώνω τώρα για την άμυαλη αυτή πράξη μου! Τι δεν θα έκανα για να γύριζα το χρόνο πίσω (και άλλα σχετικά). Ο μεγάλος, ολόσωμος καθρέφτης τοποθετήθηκε δίπλα στη ντουλάπα, κάτω απ’ το άπλετο φυσικό φως της μέρας που έμπαινε απ’ το φεγγίτη (είχα τραβήξει το κουρτινάκι). Ωιμέ! Τότε μου αποκαλύφθηκε το τραγικό εκείνο γεγονός που θ’ άλλαζε για πάντα τη ζωή μου.η πραγματικότητα ήρθε και με χτύπησε όποως χτυπάει το μπαλάκι ο Φέντερερ σκοράροντας τον τελευταίο νικητήριο πόντο (ουάου, ακόμα κι εγώ εξεπλάγην!). μεγάλη έκταση των ποδιών και των οπισθίων μου καλυπτόταν από σιχαμερή, αποτρόπαιη και ακαλαίσθητη κυτταρίτιδα! Τι είχε συμβεί; Τι είχε αλλάξει; Πως συνέβη κάτι το ανείπωτο; Μέχρι πέρσι, χρειαζόταν κανείς μικροσκόπιο για να εντοπίσει την εξαιρετικά μικρής έκτασης κυτταρίτιδα στις μοναδικές καμπύλες του σώματός μου, τα οπίσθια. Τι είχε αλλάξει φέτος; Και γιατί σε τέτοιο βαθμό;

    Παρανοϊκές σκέψεις για παράλληλα σύμπαντα στα οποία καταναλώνω τερατώδεις ποσότητες χάμπουργκερ και κόκα-κόλας άρχισαν να με καταδιώκουν. Έχασα τον ύπνο μου, την όρεξη μου για ζωή. Μετά από πολλή υπερανάλυση με τον εαυτό μου και με φίλες και μετά από πολλή έρευνα σε επιστημονικά έγκυρες και έγκριτες ιστοσελίδες σχετικά με την κυτταρίτιδα διάφορων εγχώριων αστέρων της σόουμπιζ, συνειδητοποίησα ότι παρότι φέτος είχα χάσει δύο κιλά (ναι, γίνεται και αυτό…) και δεν είχα αλλάξει τις διατροφικές μου συνήθειες, είχαν συμβεί δύο οριζόντιες τομές στην καθημερινότητά μου. Πρώτον, είχα κλείσει τα τριάντα, και δεύτερον, είχα σταματήσει το πιλάτες μετά από πέντε χρόνια πιστής άσκησης.

       Ένας μόνο τρόπος υπήρχε ν’ απαλλαγώ από την απαίσια «όψη πορτοκαλιού».

 (συνεχίζεται…)