Ο θερμοσίφουνας

Πρώτο έτος, πρώτος μήνας στο νέο μου σπίτι. Το σπίτι με τους εκατομμύρια συμβολισμούς και όνειρα. Εκείνο που συμβόλιζε την ανεξαρτησία κι ενηλικίωσή μου και στο οποίο ονειρευόμουν τη μέρα που θα είμαι μία διπλωματούχος επιστήμων!

            Είχα πάει εκείνο το Σεπτέμβρη μόνη, να βρω σπίτι σε μία εντελώς άγνωστη πόλη γιατί οι γονείς μου δούλευαν και δε μπορούσαν να ‘ρθούν. Φρόντισαν, ωστόσο, να με στείλουν «συστημένη» στην Κα Ρούλα που ήταν σύζυγος ενός συγχωριανού και ζούσαν με την οικογένειά τους εκεί. Η Κα Ρούλα «παίζει» να είναι ο πιο ανιδιοτελής άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ανέλαβε να με βοηθήσει στην ανεύρεση σπιτιού και το κατάφερα, αφού απ’ όσα βρήκα, τελικά επέλεξα ένα που εντόπισε εκείνη. Κοντά στο φαρμακείο που δούλευε, γκαρσονιέρα σε πολυκατοικία φάτσα σε μία ωραιότατη πλατεία και μόλις 45.000 δρχ! Κελεπούρι!

            Δύο μειονεκτήματα είχε αυτό το σπίτι, ένα εκ των οποίων συνέβαλλε τα μέγιστα στην αυτοπεποίθηση που έχω σήμερα να λύσω κάθε πρόβλημα που παρουσιάζεται. Αυτό ήταν ο ιδιοκτήτης. Ένας κωλόγερας οκτακοσίων ετών, με 22 βαθμούς μυωπία (ουσιαστικά ημίτυφλος), πρώην εφοριακός. Εκείνο τον πρώτο μήνα, λοιπόν, χάλασε ο – επίσης οκτακοσίων ετών – θερμοσίφουνας. Ω, μάνα μου! Ο σπαγγοραμένος ημίτυφλος πρώην εφοριακός ήθελε να τον πληρώσω εγώ! Τελικά, με τη βοήθεια του θεόσταλτου στόματος της Κας Ρούλας που τον συμβούλευε ότι «τα σάβανα δεν έχουν τσέπες», καταλήξαμε σε συμβιβασμό. Θα τον πληρώναμε μισό-μισό. Μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις ωστόσο, είχα μείνει χωρίς ζεστό νερό. Η Ελίζα ήταν μία από τις πρώτες μου φιλίες στη σχολή και πήγαινα σπίτι της να ξεβρωμίζω μέχρι να λυθεί το θέμα.

            Η Ελίζα, λοιπόν, με είχε καταπλήξει από την αρχή σχετικά με το εξής. Θυμόταν διάφορες απίστευτες λεπτομέρειες από την παιδική μας ηλικία. Όπως, για παράδειγμα, το κινούμενο σχέδιο «Φρου-Φρου». Δε φτάνει που θυμόταν τον Φρου-Φρου σαν όνομα, αλλά θυμόταν και υπόθεση και ατάκες και πόσο χρονών ήμασταν όταν το βλέπαμε. Θυμόταν το εξώφυλλο και μαθήματα απ’ το αναγνωστικό της πρώτης δημοτικού κι άλλα τέτοια απίθανα πράγματα!

            Πρόσφατα – κι ελπίζω να μην επαναλαμβάνομαι! – έκλεισα τα τριάντα. Εδώ και κάμποσο καιρό όμως, έχω αρχίσει να θυμάμαι κι εγώ κάποιες τρελές λεπτομέρειες της παιδικής ηλικίας. Όπως το τσιφτετέλι που είχε χορέψει μία σεξουλιάρα συμμαθήτρια στο νηπιαγωγείο και της είχαμε δει όλοι το βρακί. Ή η «σκασιά» που είχα φάει στην πρώτη δημοτικού και το κεφάλι μου βρέθηκε με φόρα, λίγα εκατοστά δίπλα από ένα καρφί που βρισκόταν στην αυλή. Ή η κακή φάρσα που είχε κάνει όλη η τάξη στην Τετάρτη ή Πέμπτη δημοτικού σε μία νέα συμμαθήτρια επειδή ήταν αλλοδαπή (ακόμα νιώθω άσχημα γι’ αυτό. Και άλλα πολλά…

            Γιατρέ μου, είναι σοβαρό;