Θα ήθελα να κακολογήσω μία ταινία (του κατά τ’ άλλα εξαιρετικού Ούγγρου Μπέλα Ταρ) που είδα χθες και τελικά αποφάσισα ότι δεν μου άρεσε (και να δώσω τροφή για νέο βιδεάκι στον Μπραφ, που είναι πάντα τόσο κομψός όταν σχολιάζει ό,τι του κινεί το ενδιαφέρον!).
Βρισκόμαστε στα 1889 και η ταινία περιγράφει τη ζωή ενός φτωχού καροτσέρη. Ζει με την κόρη του σ’ ένα σπίτι που έχει τα απολύτως απαραίτητα
έπιπλα: δύο κρεβάτια, ένα τραπέζι, δύο καρέκλες και μία ξυλόσομπα. Μοναδική πηγή εισοδήματος είναι το άλογό του που του εξασφαλίζει το καθημερινό γεύμα, δηλαδή μία βραστή πατάτα για τον καθένα. Σε μία σχεδόν πρωτόγονη κατάσταση, χωρίς ηλεκτρικό και νερό (φυσικά), οι καθημερινές ασχολίες περιλαμβάνουν (συν τοις άλλοις) το τάισμα του αλόγου, το άναμμα της σόμπας, το κουβάλημα νερού από το πηγάδι και το άναμμα του λαδοφάναρου όταν σκοτεινιάζει. Νομίζω ότι μετά από αυτά έχετε φανταστεί περίπου το σπίτι. Ξεκινάει, λοιπόν, η κόρη, να πάει να φέρει νερό. Πλησιάζει στην πόρτα, κάνει να την ανοίξει, και τι να δω: η πόρτα έχει χερούλι με κλειδαριά τέτοιου τύπου
Ίσως όχι τόσο καλογυαλισμένο, αλλά τέτοιου τύπου. Τέτοια σκηνοθετικά λάθη μπορούν να με τρελάνουν! Ρε φιλαράκι, πλάκα με κάνεις; Η γιαγιά μου στο χωριό το 1990 είχε μάνταλο στην πόρτα και μία τρύπα από κάτω στην οποία χωρούσε ένα τέτοιο κλειδί
και «κλείδωνε» κι αυτός το 1889 είχε και κλειδαριά σύγχρονη;;;;;; Εντόπισα κι άλλα (τέτοιου τύπου) λάθη και ξενέρωσα. Δηλαδή, λίγο ακόμα και θα σήκωνε το χέρι του ο καροτσέρης για να κοιτάξει κάνα τέτοιο ρολόι
Ήμαρτον!
Η ταινία κατά τ’ άλλα έχει εξαιρετική φωτογραφία και εξαιρετικό ήχο-φόντο (τον μανιασμένο αέρα), κι εξαιρετικές ερμηνείες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου