Φρανκ ΜακΚόρτ - Οι στάχτες της Άντζελα

(Στο νοσοκομείο) "Είναι σκοτάδι και ο δόκτωρ Κάμπελ κάθεται δίπλα στο κρεβάτι μου. Κρατάει τον καρπό μου και κοιτάζει το ρολόι του. Έχει κόκκινα μαλλιά και φοράει γυαλιά και όταν μου μιλάει χαμογελάει πάντα. Κάθεται εκεί και σιγοτραγουδάει και κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Τα μάτια του κλείνουν και ροχαλίζει λιγάκι. Γέρνει πάνω στην καρέκλα του και κλάνει και χαμογελάει μόνος του και τώρα ξέρω ότι θα γίνω καλά, γιατί κανείς γιατρός δεν κλάνει μπροστά σ' ένα παιδί που ψυχομαχεί."

Nancy Sinatra - Bang Bang

Ποιος δεν έχει κολλήσει κάποια στιγμή με τα "σκαθάρια";;;

Ο Χιζίρης

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς. Μια μέρα λοιπόν βγάζει τελάληδες και λέει στους υπηκόους του:

- Όποιος μου βρει και μου φέρει το Χιζίρη θα του κάνω ό,τι μου ζητήσει.

Ποιος μπορούσε όμως να βρει το Χιζίρη; Γιατί ο Χιζίρης κατέβαινε στον κόσμο μόνο μία φορά το χρόνο στη γιορτή του Χιντρελέζ˙ και δεν φτάνει μόνο αυτό, μα σαν κατέβαινε παρουσιαζόταν μονάχα στους καλόψυχους ανθρώπους! Κι όποιος τον έβλεπε μπροστά του του ζητούσε ό,τι επιθυμούσε. Κι ο Χιζίρης εκτελούσε αμέσως την επιθυμία του. Πώς ήταν λοιπόν μπορετό να βρούνε το Χιζίρη μόνο και μόνο επειδή το θέλησε ο βασιλιάς…

Ένας από τους υπηκόους του βασιλιά, με μεγάλη οικογένεια, ζούσε πολύ φτωχικά. Μόλις και τα φέρνανε βόλτα˙ πολλές φορές μάλιστα πέφτανε νηστικοί στο κρεβάτι. Σαν άκουσε λοιπόν την επιθυμία του βασιλιά λέει στη γυναίκα του:

- Έτσι κι αλλιώς όλοι εδώ θα πεθάνουμε της πείνας. Θα πάω στο βασιλιά και θα του πω ότι εγώ μπορώ να βρω το Χιζίρη. Θα του ζητήσω σαράντα μέρες καιρό και πολλά λεφτά που θα φτάσουνε να ζήσετε καλά για όλη τη ζωή σας. Ύστερα από τις σαράντα μέρες…για με κρεμάσει ο βασιλιάς για με κάψει, το ίδιο μου κάνει. Φτάνει που θα ‘χετε γλιτώσει εσύ και τα παιδιά από την πείνα.

Η γυναίκα αγαπούσε πολύ τον άντρα της. Και τι δεν έκανε για να τον καταφέρει ν’ αλλάξει γνώμη. Του κάκου όμως. Ο άντρας της είχε πάρει την απόφασή του. Παρουσιάζεται λοιπόν στο βασιλιά και του λέει:

- Βασιλιά μου, εγώ θα σου βρω και θα φέρω εδώ μπροστά σου το Χιζίρη. Χρειάζομαι όμως σαράντα μέρες καιρό και αρκετά λεφτά για την οικογένειά μου.

Ο βασιλιάς δίνει διαταγές στους ανθρώπους του. Κι ο καλός μας άνθρωπος, με τα λεφτά που πήρε, έκανε προμήθειες σαράντα ολόκληρες μέρες σε τρόφιμα κι άλλα χρειαζούμενα για το σπίτι του.

Στις σαράντα πάνω ο βασιλιάς φωνάζει τον άνθρωπό μας:

- Βρήκες το Χιζίρη; τον ρωτάει.

- Όχι βασιλιά μου, του απαντάει εκείνος. Κι αν θες την αλήθεια δεν πρόκειται να τον βρω ποτέ. Σου είπα ψέματα, αφέντη μου, για να γλιτώσω την οικογένειά μου από την πείνα.

Ο βασιλιάς θύμωσε πολύ κι αποφάσισε να τον τιμωρήσει. Τι τιμωρία θα του έβαζε θα τ’ αποφάσιζε με τους βεζίρηδές του. Ρωτάει λοιπόν τον πρώτο:

- Πώς να τιμωρήσουμε τούτονε δω που τόλμησε να ξεγελάσει το βασιλιά;

- Να τον κόψουμε σε σαράντα μικρά κομματάκια και να κρεμάσουμε κάθε κομμάτι στο τσιγκέλι του χασάπη, απαντάει εκείνος.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή όμως βλέπουνε ξαφνικά μπροστά τους ένα παιδάκι που τους λέει:

- Ο καθένας με την τέχνη του.

Ο βασιλιάς, που δεν κατάλαβε τι σημαίνανε τα λόγια του παιδιού, ρωτάει το δεύτερο βεζίρη του:

- Εσύ πώς λες να τιμωρήσουμε τούτονε δω τον άνθρωπο που τόλμησε να ξεγελάσει το βασιλιά;

- Να τον γδάρουμε και να γεμίσουμε το τομάρι του με άχυρο, απαντάει ο δεύτερος.

Και το παιδάκι που παράστεκε:

- Ο καθένας με την τέχνη του, ξαναλέει.

Ο βασιλιάς όμως ρωτάει τώρα και τον τρίτο βεζίρη του:

- Εσύ τι λες;

Και ο τρίτος:

- Τι να σου πω βασιλιά μου. Η αιτία που είπε ψέματα τούτος εδώ ο ανθρωπάκος είναι η πείνα. Σαν έχεις λίγη συμπόνια και καλοσύνη μέσα σου, πρέπει να τον συγχωρέσεις.

Και το παιδάκι:

- Ο καθένας με την τέχνη του, ξαναλέει.

Ο βασιλιάς τούτη τη φορά δεν άντεξε:

- Ποιος είσαι συ; Από πού ξεφύτρωσες; το ρωτάει. Όλο «ο καθένας με την τέχνη του» μας κοπανάς. Τι θες να πεις λοιπόν;

Τότε το παιδάκι αρχίζει και λέει:

- Θέλω να πω, βασιλιά μου, πως ο πρώτος σου βεζίρης, πριν τον πάρεις στην υπηρεσία σου, ήτανε χασάπης. Ζήτησε λοιπόν τιμωρία κατά την τέχνη του. Κι ο δεύτερος, πριν γίνει βεζίρης σου, ήτανε παπλωματάς. Κι αυτός ζήτησε τιμωρία κατά την τέχνη του. Ο τρίτος, όμως, πριν γίνει βεζίρης σου, ήτανε δούλος και ξέρει πολύ καλά τι θα πει φτώχεια, τι θα πει πείνα. Γι’ αυτό ζήτησε να συγχωρέσεις των ανθρωπάκο. Αν θες τώρα να μάθεις για μένα, είμαι ο Χιζίρης που ζητούσες˙ που παρουσιάζομαι μόνο στους καλούς ανθρώπους. Εδώ βέβαια δεν ήρθα για σένα και τους δύο βεζίρηδές σου, μα γι’ αυτόν το φτωχό άνθρωπο και τον τρίτο βεζίρη σου. Άφησε λοιπόν ελεύθερο τον ανθρωπάκο˙ όπως σου ‘χε υποσχεθεί μ’ έφερε εδώ, μπροστά σου.

Κι ο Χιζίρης, σαν να ‘ταν σίγουρος ότι ο βασιλιάς δεν θα τολμήσει να πειράξει τον άνθρωπό μας και τον τρίτο βεζίρη του, ξεμάκρυνε απ’ το παλάτι κουνώντας χαρούμενα τα χέρια του.

Ναζίμ Χικμέτ

Τζιπάκος

http://dourios-ixos.blogspot.com/

"Ο δούρειος ήχος είναι εκπομπή προστασίας της κοινής λογικής"

Muriel Barbery - Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου

«Πώς περνάει η ζωή; Προσπαθούμε γενναία, μέρα με τη μέρα, να ερμηνεύσουμε το ρόλο μας σε τούτη την κωμωδία φάντασμα. Σαν εξελιγμένα θηλαστικά που είμαστε, η ουσία της δραστηριότητάς μας συνίσταται στη διατήρηση και τη διαφύλαξη του ζωτικού μας χώρου κατά τρόπο που να μας προστατεύει και να μας ενθαρρύνει, στην αναρρίχηση ή τουλάχιστον στη μη κατάβαση στην ιεραρχική κλίμακα της φυλής και στη με κάθε δυνατό τρόπο συνουσία, ακόμη και με τη φαντασίωση, με σκοπό τόσο την απόλαυση όσο και τους επαγγελλόμενους απογόνους. Έτσι, χρησιμοποιούμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος της ενέργειάς μας για να φοβερίσουμε ή να γοητεύσουμε, τις δύο στρατηγικές που εξασφαλίζουν αφ’ εαυτές την εδαφική, ιεραρχική και σεξουαλική αναζήτηση η οποία διαπνέει το conatus μας. Μα τίποτα απ’ όλα αυτά δε φτάνει στη συνείδησή μας. […] 

Μερικές φορές, όμως, η ζωή μας μοιάζει με κωμωδία φάντασμα. Σαν να βγήκαμε από κάποιο όνειρο, βλέπουμε τον εαυτό μας να δρα και, παγωμένοι καθώς διαπιστώνουμε τη ζωτική ανάλωση που απαιτεί η ικανοποίηση των στοιχειωδών αναγκών μας, επιζητούμε κατάπληκτοι ό,τι ανήκει στη σφαίρα της Τέχνης. Η παραφορά των μορφασμών και των βλεμμάτων μας μάς φαίνεται ξαφνικά ως το αποκορύφωμα της ασημαντότητας, η πουπουλένια φωλίτσα μας, καρπός εικοσαετούς δανεισμού, ένα μάταιο βάρβαρο έθιμο, και η τόσο επίπονα κατακτηθείσα και αιωνίως εφήμερη θέση μας στην κοινωνική κλίμακα, μια αδρή ματαιοδοξία. Όσο για την απόκτηση απογόνων, την παρακολουθούμε με μια καινούρια, τρομαγμένη ματιά γιατί, χωρίς το μανδύα του αλτρουισμού, η πράξη της αναπαραγωγής φαίνεται ουσιαστικά άτοπη. Μένουν μόνο οι σεξουαλικές ηδονές, αλλά, παρασυρμένες από το ποτάμι της αρχέγονης αθλιότητας, κλυδωνίζονται κι αυτές, αφού η άσκηση του σώματος χωρίς αγάπη δεν εντάσσεται στο πλαίσιο των καλά εμπεδωμένων μαθημάτων μας. 

Η αιωνιότητα μας διαφεύγει. 

Εκείνες τις μέρες, στις οποίες στο βωμό της βαθύτερης φύσης μας θυσιάζονται όλες οι ρομαντικές, πολιτικές, πνευματικές, μεταφυσικές και ηθικές δοξασίες, που χρόνια ολόκληρα εκπαίδευσης και μόρφωσης επιχείρησαν να μας μεταδώσουν, η κοινωνία, ζωτικό πεδίο που διαπερνάται από τεράστια ιεραρχικά κύματα, βυθίζεται στο ναδίρ του νοήματος. […] 

Εκείνες τις μέρες, χρειάζεσαι απελπισμένα την Τέχνη. Ευελπιστείς διακαώς να επανασυνδεθείς με την πνευματική σου ψευδαίσθηση, επιθυμείς παθιασμένα κάτι που θα σε σώσει από το βιολογικό πεπρωμένο ώστε να μην εκδιωχθούν από τούτον τον κόσμο η ποίηση και το μεγαλείο.» 

Anathema - Leave No Trace

Here and now
We are gone in a heartbeat
A dream in the
Passage your time

Chances are fading
This world isn't waiting
The moment is passing you by

Opeth - Reverie/Harlequin Forest

Lose all to save a little
At your peril it's justified
And dismiss your demons
As death becomes a jest
You are the laughing stock
Of the absinthe-minded
Confession stuck in your mouth
And long-gone fevers reappear

Γιατί και το φανάρι έχει δικαίωμα να γουστάρει!

Quiz: Αντιστοιχίστε τη μπουγάδα στο σωστό φύλο

   α. Άνδρας                                                           β. Γυναίκα

Προς πάσαν ενδιαφερόμενον

Αριθμός πατέντας 3.246,3

Η ευρεσιτεχνία (πατέντα, αγγλ. patent, γερμ. Patent, γαλλ. brevet) είναι ένα αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης που δίνεται για κάποιο διάστημα στον εφευρέτη (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) μιας νέας μεθόδου, ουσίας ή μηχανισμού. Το αποκλειστικό αυτό δικαίωμα χορηγείται για 20 χρόνια από την υποβολή της αίτησης και απαγορεύει σε άλλους να χρησιμοποιούν την κατοχυρωμένη μέθοδο, ουσία ή μηχανισμό χωρίς την άδεια του κατόχου του διπλώματος ευρεσιτεχνίας. Με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μπορούν να κατοχυρωθούν όχι μόνο εφευρέσεις, αλλά και ανακαλύψεις, εφ' όσον οι ιδιότητες τις οποίες ζητά να κατοχυρώσει ο εφευρέτης δεν ήταν ήδη γνωστές.

http://el.wikipedia.org

20 χρόνια καριέρα, πρώτη φορά στο "Αλκατράζ"...

Is this the land where sun brightly shines
is this the existence of a heaven’s sign
Is this the locus the hallowed focus
where grace love and harmony combine
Is this the stead where reigns the light
is this where hate bids
Hear those souls’ cries do they beg do they smile
do they follow the endless long line 




Υ.Γ. Θα ήθελα να ρωτήσω αν ο δράμμερ είναι ανύπανδρος!

The Boy

«Κάθε μέρα ονειρεύομαι να παίρνω το τσεκούρι μου και να βγαίνω στο δρόμο. Κάθε μέρα.
Να εξαφανίζω επιτέλους τους εφιάλτες μου. Τους τρομοκράτες μου.
Κάθε μέρα ονειρεύομαι να παίρνω το τσεκούρι μου και να βγαίνω στο δρόμο. Κάθε μέρα.
Να σας χτυπάω δυνατά και να σας διαλύω.
Να εξαφανίζω επιτέλους τους εφιάλτες μου. Τους τρομοκράτες μου.
Κάθε μέρα.»




Είμαι αυτός

Εθνική Άμυνα και Κατεχάκη.
Σε ακολουθώ σε μικρή απόσταση και σα να βλέπω την αυτοπεποίθησή σου να παλανσάρεται στις κυλιόμενες. Ακούς το συρμό να έρχεται και τρέχεις. Εγώ φοβάμαι μην καρφωθώ και μπαίνω σε άλλο βαγόνι. Για λίγο σε βλέπω πλάτη, μετά όμως σε χάνω. Βγάζω να δω το κινητό για να δείξω στους συνεπιβάτες μου ότι έχω κι εγώ φίλους. Δεν είμαι τόσο μόνος όσο δείχνω σήμερα.

Κατεχάκη – Πανόρμου.
Μπαίνουν δύο φαντάροι που κοιτάνε το πάτωμα για να μη δούνε κάτι που μπορεί να τους αρέσει. Εμένα πάντως μ’ αρέσει και το πάτωμα. Το προτιμώ από εσένα που κάθεσαι απέναντι και με κοιτάς. Είναι που δε με κοίταξε ποτέ καμία, με τιμάς, αλλά δεν είσαι του γούστου μου. Ούτε και μοιάζεις με τη Σάσα Γκρέυ, τη Στρόγια ή τη Ρουμάνα Νταϊφέικ. Έτσι κι αλλιώς όταν στέλνω το μήνυμα φαντάζομαι αυτές ή κάτι τέτοιο. Μπα…Σηκώνομαι πάνω και σκέφτομαι γλώσσες, πετάω σπινθήρες. 

Είμαι αυτός που κολλάει από πίσω σου στο μετρό. 
Τα μάτια μου κρατάνε μόνο για μία στάση. 

Πανόρμου – Αμπελόκηποι.
Στάνταρ συνωστισμός. Μόνο γέροι και άρρωστοι. Έχει γεμίσει με νοσοκομεία η περιοχή. Έχω αρχίσει να ζαλίζομαι στο όρθιο και κανείς δε σηκώνεται. Εκείνο το αγοράκι αν κοιτάξει μέσα μου θα δει την πραγματική μου ηλικία, θα μου παραχωρήσει με σεβασμό τη θέση του. Προς το παρόν όμως κάποιος βρωμάει μέσα σ’ αυτό το βαγόνι. Ελπίζω αυτή που μοιάζει με το μέλλον μου να μη νομίζει ότι βρωμάω εγώ. Αχ, τώρα ντρέπομαι. Βάστα όμως. Γιατί όλοι κι όχι αυτή; Μόλις ανοίξει η πόρτα θα την πετάξω έξω την παλιοβρωμιάρα.

Αμπελόκηποι – Μέγαρα.
Η πιο μικρή στάση και ανούσια. Φτιαγμένη μόνο για ξένους που θέλουν ν’ ακούσουν let’s say κλασική μουσική και τέτοιες μαλακίες. Περιμένω μ’ ανυπομονησία. Συνήθως μπαίνουν κάτι κουλτουρογριές με όμορφα, κομψά ρούχα, κλεμμένα από κάτι σπασμένες βιτρίνες του Κολωνακίου. Μυρίζουν σαν τη νεκρή γιαγιά μου. Και μ’ αρέσει να τις πλησιάζω. Τις νιώθω. Σχεδόν αγγίζω την πλάτη.

Είμαι αυτός που κολλάει από πίσω σου στο μετρό. 
Τα μάτια μου κρατάνε μόνο για μία στάση. 

Μέγαρα – Ευαγγελισμός.
Νιώθω να ιδρώνω. Με πιάνει καμιά φορά μια ελαφριά γλυκύβραστος (;) κλειστοφοβία. Ελπίζω να μη χρειαστεί να ουρλιάξω. Έχω πολύ (;) να το κάνω αυτό. Στην άλλη άκρη κάθεται κι ένας παλιός συμμαθητής, ο οποίος όταν με είδε αποφάσισε να μη μου μιλήσει. Λες αν πάθω καμιά κρίση να το πει σε άλλους; Κι αν το μάθει αυτή; Αυτή που δεν ήθελε να ζήσει…

Ευαγγελισμός – Σύνταγμα.
Άντε ρε με τη στάση γαμώτο. Τσεκάρω το πορτοφόλι να δω αν είναι στην κωλότσεπη. Εκείνο το Αλβάνι πολύ το τριγυρίζει. Άντε πάλι βία τώρα, τη βαριέμαι. Θα προτιμούσα να γαμούσα. Σύνταγμα. Βγαίνω έξω, η αναπνοή μου ξαναγυρνάει. Γερός και δυνατός. Βλέπω χίλια πόδια να περπατάνε. Τα’ αφήνω να μ’ οδηγήσουνε στον ήλιο. Ήτανε πολύ ωραία η σημερινή διαδρομή. Νιώθετε κάτι να σας ακουμπάει; Ε;

Είμαι αυτός που κολλάει από πίσω σας στο μετρό. 
Τα μάτια αυτά κρατάνε μόνο για μία στάση. 
Να ήδη κοιτάω κάπου αλλού.

Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας

                  Σιδάρι Κέρκυρας

 

Το φυσικό τοπίο

Το οικιστικό τοπίο

                 Πηγή φωτογραφιών: google earth.

Λέτε να είναι σύγχρονο το ζεύγος (οστών);

Λατρεύω τα κόμικς και τους εύστροφους κομικσάδες!!

Προς ennea@enet.gr

Καλή χρονιά κι ευτυχισμένα τα έτη 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 3005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010 και πολλά ακόμα!
ΥΓ. 1: Εκείνος/η που πέταξε σε κάδο ανακύκλωσης στην Ηλιούπολη περίπου 350 τεύχη του «9» με αριθμούς από 6 ως και 487, μου έκανε το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο δώρο και τον/την ευχαριστώ θερμά!
ΥΓ. 2: Κι επαλήθευσε μια εμπειρία που είχα παλιά στο Άμστερνταμ (μετά από κάτι ληγμένες κονσέρβες με φέτα), ότι ο Αϊ-Βασίλης είναι τετράγωνος, πράσινος και μεταλλικός και δουλεύει στο δήμο Ηλιούπολης (τμήμα καθαριότητας).
ΥΓ. 3: Καθώς και τους γονείς μου που έλεγαν ότι με τα κόμικς που διαβάζω θα καταντήσω ρακοσυλλέκτης.
ΥΓ. 4: Ίδιο με το 3 κάθετα β.
ΥΓ. 5: Και μου πρόσφερε όλα τα τεύχη που έχασα λόγω διετούς παραμονής εις την Εσπερίαν.
ΥΓ. 6: Και σας άφησε με την κακία που δε με πιστέψατε ότι θα έπρεπε να είμαι κι εγώ επίτιμος νικητής του καλοκαιρινού διαγωνισμού με τα άλμπουμ λόγω πωρωμένης συλλογής του «9».
ΥΓ. 7: Και πείτε του/της να μην ανησυχεί, μου κόπηκε η μέση αλλά δεν άφησα τα κόμικς του/της να γίνουν χαρτοπολτός.
ΥΓ. 8: Και μπορεί να έρχεται να τα διαβάζει όποτε θέλει. Μπορεί να ζητήσει το μέηλ μου από το περιοδικό.
ΥΓ. 9: Επίσης, επειδή στις κληρώσεις είμαι γκαντέμης, αποφάσισα με τη βοήθεια του διπλού κληρονομικού χαρίσματός μου (xorta&rea®) και μερικών μπουκαλιών μαγικού φίλτρου που μου απέστειλε ο Ρώσος μελλοντολόγος St@lichnaya, να προβλέψω και να σας στείλω από τώρα τις ψείρες του τεύχους 499: […] Φυσικά το δώρο δεν έχει αποφασιστεί ακόμα, οπότε το αφήνω στην κρίση σας, έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα τα έχω πια (μουαχαχά…)

Παναγιώτης Τσιώλης

Ο φίλαθλος (α λα γκρικ λόβερ βέρσιον)

Η αρχιτεκτονική είναι τέχνη ή όταν ο άθρωπας έχει γούστο...